28 december. Opnieuw mis….

Net als gisteren weer om half zes op. Weer voor niks, want nu was er weliswaar geen onweer, maar een dusdanig heftige regenbui dat je nog geen 10 meter ver kon zien. Geen weer om het water op te gaan. Als er iets fout mocht gaan zou het heel moeilijk zijn om een duiker aan de oppervlakte terug te vinden. Het goede nieuws was dat er onmiddellijk werd besloten de duik af te gelasten, dus kon ik weer naar bed. Vandaag duurde het heel wat langer voordat het weer opklaarde, maar gelukkig konden we om tien uur gaan duiken. Snorkelen mocht toen (nog) niet. Cora ging met de glas bottom boot mee. Opnieuw een schitterende duik, een hele grote baars komt al tijdens het afdalen op ons af en blijft het gehele uur bij ons. Heel bijzonder, net als de geweldige variatie in de verschillende koralen. Indrukwekkend! Later op de dag alsnog met Cora gesnorkeld. De plek waar we ons nu bevinden heet Ribon Reef 3. De laatste avond met wat inmiddels onze Duitse vriend is geworden. We drinken er de beste fles wijn op die ze aan boord hebben. Jammer dat hij niet meegaat tot Townsville.
Het weer zit op deze tocht niet echt mee, maar dat mag je in het regenseizoen ook eigenlijk niet verwachten. Relatief gezien valt het nog mee als je hoort dat er momenteel in Townsville overstromingen zijn. Morgenochtend liggen we even in de haven van Cairns om passagiers af te zetten en nieuwe op te halen, waarschijnlijk kunnen we dan het weblog weer updaten. Wij blijven zelf nog tot volgend jaar aan boord:)

27 december. Vroeg op maar…

Om half zes liep de wekker af en om 6 uur waren we kant en klaar om in actie te komen. Helaas was er inmiddels een eerste klas tropische onweersbui losgebarsten en was het niet verantwoord met de boot het water op te gaan. Een half uurtje wachten, nog een keer, idem en omdat het dan te laat is,worden zowel de wandeltocht als het duiken afgelast. Heel jammer.
Gelukkig klaart het weer daarna op en kunnen we gewoon om acht uur gaan snorkelen. Het is opnieuw prachtig. Dit is toch echt wel een van de mooiste bestemmingen ter wereld!
Dan varen we een eind verder, naar het zogenaamde “outer reef”. Dit is de buitenkant van het Great Barrier Reef, aan de andere kant daalt de zeebodem tot 2000 meter diepte. Omdat we nu ver van het vaste land zijn is het zicht onderwater fantastisch goed. Je kan tientallen meters ver kijken. Om twee uur kunnen we weer het water in. Ik ga mijn eerste duik maken op, om precies te zijn het Ribbon Reef 9. Zo’n eerste duik na een jaar niet duiken is altijd een beetje spannend, maar het verloopt prima. Na een uur waren we weer boven water. Als ik boven kom blijkt Cora al wel gesnorkeld te hebben, maar ze is gestopt omdat de stroom te sterk was. Samen gaan we er direct weer in, want de stroming is nu duidelijk afgenomen. Het wordt eentonig, maar opnieuw een heel mooie tocht. Je raakt niet uitgekeken Er zijn hier schelpen met een doorsnede van zeker een meter. Ongelooflijk!
Opnieuw een gezellige avond, maar weer vroeg naar bed. Morgen vroeg om zes uur wordt er gedoken.

26 december. Snorkelen.

Het was een wat onrustige nacht, want het is toch altijd even wennen aan het geschommel en het permanente geluid van de motor. We ontbeten terwijl we het laatste stukje aflegden naar Cooktown. Daar gingen we aan land om dit historische stadje te bekijken. Wij waren hier al eerder geweest, het geheel stelt eigenlijk weinig voor, dus waren we blij dat we daarna naar het reef vertrokken om te gaan snorkelen. De volgende stop was Two Islands. Omdat in dit gebied om deze tijd van het jaar gevaarlijke kwallen voorkomen, werd het werd ten zeerste aangeraden om een zogenaamd stingersuit aan te schaffen en te dragen. Natuurlijk deden we dat, het is een soort zwarte “panty voor je gehele lichaam”. Het ziet er niet uit, al die van top tot teen zwarte snorkelaars, maar veilig is het wel. Onze eerste snorkeltocht was direct weer mooi. Het zicht was wat mager, maar de koralen schitterend. Voor het eerst hebben we een onderwaterhuis voor de kleine camera gekocht, dat blijkt prima te werken. We hebben nu dus ook van het snorkelen foto’s. Het eten is opnieuw prima, het gezelschap weer gezellig. Morgen heel vroeg op; half zes. Dan gaat Cora naar de top van Lizard Island klimmen, waar ooit Captain Cook opklom om een weg uit het koraalrif te vinden en ik duiken.

25 December. Cruising!

Vandaag inschepen op de Coral Princess. Omdat dat pas om 4 uur is hebben we nog al wat tijd te doden. Dat gaat deels vanzelf omdat we in het hotel niet kunnen eten, er is een uitgebreide kerstlunch. De nadruk ligt hier op de lunch, niet op het avondeten. We moesten op zoek naar een andere plek, hetgeen best nog een wandeling bleek te betekenen.
We waren mooi op tijd aan boord, een weerzien na 7 jaar. Na het champagne welkom hebben we heerlijk gegeten aan een tafel met heel interessante gasten. Een Duitser die lid is van de Bundesambt (de tweede kamer) en een Egyptische familie die jaren geleden naar Australië zijn geëmigreerd. We bleven maar doorpraten en bleken nog als enige aan tafel te zitten toen we "dolfijnen" hoorden roepen. Snel naar buiten, waar we er nog net een glimp van ze op konden vangen. Helaas waren ze snel in het donker verdwenen.

24 december. Cairns

Vroeg op omdat we op de trip van Townsville naar Cairns nog een uitstapje willen maken naar de Atherton Tablelands. Het bleek wat tijd betreft niet echt ruim bemeten te zijn, maar we waren om 15.00 in het hotel om in te checken en de spullen naar de kamer te brengen en ook op tijd om de auto in te leveren bij de verhuurder. De auto heeft zich prima gehouden, wij hebben niets geraakt en andersom ook niet, dus dat verliep probleemloos. Nu nog een rustig avondje en morgen naar de Coral Princess. Een week varen en snorkelen over het Great Barrier Reef, we kijken er echt naar uit!
Aangezien we voornamelijk op zee zitten, zal het bijwerken van het weblog de eerstvolgende week problematisch zijn. Maar, we blijven elke dag een verhaaltje schrijven dus vroeg of laat staat het er op.
Voor nu willen we alle lezers vast heel gezellige kerstdagen en voor alle zekerheid vast een heel mooi 2008 toewensen.

23 december. Toch wel kerst in Townsville.

Op zich was vandaag een rustdag, of beter gezegd wasdag. Het appartement is uitgerust met wasmachine en droger en het is handig dat er zo veel mogelijk schoon is voordat we de boot opgaan. Wasmiddel hadden we natuurlijk niet, maar na een praatje met de receptioniste mochten we dat van haar lenen. Kortom, alles is weer schoon, we kunnen er weer tegen.
Twee jaar geleden is in Tasmanie Kerst echt aan ons voorbij gegaan, maar hier ligt dat anders. Vanavond was er een groot Xmas carrols concert op het strand. Duizenden mensen kwamen er op af, zo ook wij. Het was opnieuw heel apart om erbij aanwezig te zijn, zoiets hebben we in Nederland nooit meegemaakt.
Morgen op naar Cairns, de opstapplaats voor de boot.

22 december. Het was een lange dag..

Het was een lange dag, in de eerste plaats omdat we al vroeg waren opgestaan. We moesten namelijk eerst nog wat boodschappen doen voordat we op pad konden. Je weet immers absoluut niet wat hier de openingstijden van winkels zijn zo in het weekend voor kerst.
Het doel van vandaag was de omgeving van Ingham, pakweg een100 kilometer ten noorden van hier. Voor de slimmeriken; ja we komen hier op weg naar Cairns ook langs, maar dan hebben we geen tijd om te stoppen.
In de buurt van Ingham willen we om te beginnen de Tyto Wetlands bekijken. Dit is een moerasachtig gebied waar veel vogels te vinden zijn. Tegen de tijd dat wij er waren, zo om 12 uur, waren veel vogels voor de hitte gevlucht (op zich geen gek idee) en hoe dan ook bleek een fors deel van het geheel droog te staan. Maar, we hebben wel degelijk nog veel verschillende soorten gezien. Nu zijn wij geen vogelaars, dus vraag ons niet om de namen, maar de meeste hadden we nog nooit gezien. Echt leuk.
Na een lekkere lunch op naar het tweede doel van vandaag, de Wallaman Falls. Dit is met een ononderbroken val van bijna 300 meter de hoogste waterval in Australië. Het is best wel een tocht over deels onverharde wegen, maar we komen er en de waterval is bijzonder. Hij stort zich inderdaad over een hele afstand naar beneden. Wij bekijken het geheel op het niveau van het begin van de val. Er is een wandeling naar beneden (en weer naar boven), maar het is erg stijl (voor ons natuurlijk geen probleem), je moet een goede conditie hebben want hij duurt 2 a 3 uur (idem) en je moet veel water meenemen want het is met meer dan 30 graden echt heet. Tjonge, is dat nu even jammer. Laten we bijna zonder water zitten. Niet verantwoord dus om af te dalen, laat staan later weer naar boven te moeten. Echter, heel mooie uitzichtpunten!
Op weg naar huis wil Cora opeens naar een derde nationaal park. Hier staat een reuze grote Fig Tree in een zogenaamd laagland regenwoud die we gezien moeten hebben. Slechts dertig kilometer om, wat is dat nu?!! De werkelijkheid is meer dan vijftig kilometer heen en vijftig terug, waarvan opnieuw zeker 60 kilometer over onverharde wegen. Einde verhaal. Om 7 uur thuis!

21 december. Het was balen toen ..

Het was balen toen Cora opstond en tot de ontdekking kwam dat ze een broek en haar meest favoriete T-shirt in de vorige lodge had laten hangen. Echt balen, ook omdat als je voor drie maanden met 20 kilo max weggaat alles zorgvuldig op elkaar afgestemd moet zijn om gewicht te besparen. En opeens geen zwarte broek meer betekent dat je ook allerlei andere dingen niet kan dragen… de vrouwelijke lezers zullen ongetwijfeld begrijpen wat er door Cora’s hoofd ging. Aangezien op en neer reizen zeker een uur of twaalf zou vergen was dat niet echt een optie, dus moesten we de stad in om te gaan shoppen. Mijn favoriete tijdsbesteding! Het centraal in de stad gelegen shopping gebied bleek een desolaat geheel te zijn. Ik heb nog nooit zoiets gezien, ongeveer een derde deel van de winkels waren gesloten en bestonden uit lege etalages. Heel deprimerend! Er was dan ook weinig publiek, en dat terwijl het over een paar dagen Xmas is. Geen plek om je geld in te steken, tenzij je het geheel tegen de vlakte mag gooien en opnieuw kan bouwen. Het kostte even, maar uiteindelijk zijn we geslaagd. Natuurlijk is de broek lang niet zo mooi en het T-shirt onvervangbaar, maar we kunnen weer verder. Verder was vandaag het Aquarium van Townsville. Heel beroemd omdat het binnen het aquarium al jaren het grootste levende koraalrif ter wereld heeft. Het bleek ook bijzonder te zijn, evenals de uitleg die overal bij werd gegeven. Dat kunnen ze hier als geen ander. Voor degenen die zich als parelduiker willen gaan ontplooien, ik kan je vertellen dat alleen al zo’n helm een ton weegt. En dan komt het pak er nog bij!

20 december. Het regent niet alleen in het regenwoud

Vannacht heeft het fors geregend, maar bij het opstaan is het droog. We nemen afscheid van de mensen hier en gaan verder naar het noorden. We hebben op het eerste stuk een aantal mooie binnenwegen, maar onvermijdbaar kom je op de highway A1 terecht. Zodra we op die highway zitten begint het te regen, en niet zo’n beetje ook. De ene bui na de andere stort op ons neer. Ze zijn wel verbazingwekkend verschillend. Op het ene moment is er een hele fijne nevel van regendruppels, even later vallen er druppels zo groot als knikkers. Het plan was om vandaag naar Shute Harbour te gaan, het havenplaatsje in de buurt van Airlie Beach. Hier hebben onze vrienden Wim en Marja enkele weken geleden uitstekend vertoeft. Het laatste (blauwe) hotel aan het einde van de weg moest je hebben; we hebben het gevonden. Al heel vroeg zelfs, nog geen 12 uur. Door de flarden van de regenwolken heen kon je zien dat het uitzicht op een “gewone” dag fantastisch moest zijn, maar vandaag? Het donkere dikke wolkendek deed niet vermoeden dat er binnen afzienbare tijd verandering in de situatie zou komen en om nu uren te turen naar een “niet-uitzicht” trok ons ook niet echt aan. We besloten dus door te rijden naar de volgende geplande stop, Townsville. Hier kwamen we om 5 uur vanmiddag aan en vonden we een goed appartement, we zijn namelijk van plan hier nog enkele dagen te blijven. ’s Avonds, op zoek naar een leuk restaurant, kwamen we een groep tegen die Xmas carols stond te zingen. We zijn er spontaan bij gaan zitten om te luisteren. Heel gek hoor, kerstliederen onder de palmbomen. We vonden ook een echt Australisch restaurant met goed en veel eten. Wij hielden het bij slechts een hoofdgerecht en hadden daar meer dan genoeg aan, maar dat maakt je hier tot een watje hoor. Er staat een steak van 1 kilo op het menu!! Wat ons niet voor het eerst opvalt is hoe blank, of zeg eigenlijk maar wit de meeste Australiërs zijn. Witter dan de gemiddelde Nederlander na een lange winter met een elfsteden tocht! Wij zijn op enkele uitzonderingen daargelaten steeds bruiner (Cora zeker). En toch ze leven hier echt in de tropen! De zorgen over het ontbreken van de ozonlaag zijn hier kennelijk inmiddels diep ingeworteld.
De afgelopen dagen hadden we op geen enkel toestel bereik, Hier op de mobiele telefoons wel, dus de hoop is dat we het weblog weer kunnen updaten.

19 december. Nog een dag in Eungella NP

Toen we wakker werden regende het, geen pijpenstelen maar zo’n hele fijne regen van kleine druppeltjes die je niet hoort vallen. Maar ja, het is niet voor niets een regenwoud en er valt hier minstens drie meter regen per jaar. We zouden vandaag de lange wandeling gaan maken, wat moet dat worden? Na het ontbijt stopte de regen en we besluiten toch te vertrekken. De - buitengewoon aardige - eigenaar brengt ons naar het startpunt vanwaar we opnieuw terug zullen lopen naar de lodge. Volgens hem zal het best wel lukken en ook met de bloedzuigers zal het wel meevallen, die duiken meestal pas na de tweede dag regen op. Nou, dit keer dus niet. We hebben de echt mooie wandeling in recordtijd afgelegd. Niet omdat het opnieuw ging regenen, dat viel alleszins mee. Maar de bloedzuigers! Als je maar even stilstond sprongen ze op je schoenen en dan moest je er snel bijzijn want anders verdwenen ze naar binnen. Met vereende krachten hebben we Cora’s benen en voeten van de bloedzuigers weten te redden, maar bij mij is dat niet gelukt. Een aantal lieten alleen bloedige sporen achter, maar teruggekomen bleek er in mijn wandelschoenen een aardig volgezogen exemplaar te zitten. Het is onwaarschijnlijk te zien hoe dik een nog geen millimeter dik beestje worden kan.
Het duurt ook nog eens tijden voordat het bloeden van zo’n wondje stopt, omdat ze er antistollings “spul” in hebben gespoten. Maar, ik heb het overleefd!
Opnieuw hebben we uitstekend gegeten. Het is onwaarschijnlijk te zien wat twee mensen tevoorschijn weten te toveren. Morgen gaan we verder, maar zeker met enige weemoed.

18 december. Wandelen in het Eungella NP

Bij het ontbijt hebben we direct onze lunches opgehaald, want we gaan aan de wandel. In het regenwoud. We worden door de eigenaar een eind verderop gedropt op een langeafstandswandeling die ook hier vlakbij langskomt. Het traject loopt geheel door het regenwoud, maar het pad is goed begaanbaar. Het is een wat apart regenwoud waar loofbomen en palmbomen door elkaar heen groeien. Op sommige plaatsen veel meer van het ene soort, en dan weer andersom. Men noemt het hier een subtropisch regenwoud. Het weer is heel zonnig, wat prachtige plaatjes oplevert op het (overigens schaarse) aantal plaatsen waar de zon door het dichte bladerdak weet door te dringen. Al met al een heel leuke en interessante wandeling waar we ook nog een heel idyllisch plekje vonden om te lunchen op een open plek aan de rivier.
’s Avonds hebben we ons ook nog opgegeven voor een nachtwandeling om die beesten te zoeken die alleen of vooral ’s nachts leven. Het was misschien wel een beetje tegen beter weten in want we hebben vaker dit soort wandelingen gemaakt en vrijwel altijd viel het tegen. Nu, dit keer was het niet anders. Het begon al toen bleek dat de groep uit minstens 20 mensen bestond waaronder zeker 6 of 7 kinderen onder de vijf jaar. Die houd je niet stil. Een van deze kids zat zelfs nog in een kinderwagen, en daarmee willen ze het bos in!? Gekke mensen soms die Aussies. Weliswaar dunde het gezelschap snel uit, maar het mocht niet baten. Na anderhalf uur waren we terug in onze lodge, met als enig gespot beest een platypus en een paar padden. Verder niets!. De uitleg werd meer en meer een verhaal van “ normally we find here”, “usually there are”, “it is amazingly quiet tonight”, “ only last week we spotted”. enz.
Met de padden was de gids echter zeer in zijn sas, hij ving ze wondersnel om mee te nemen (en buiten ons gezichtsveld ongetwijfeld om zeep te helpen). Deze padden zijn een geheel uit de hand gelopen ecologisch experiment waarbij ze geïmporteerd werden om bepaalde insecten binnen het suikerriet te vangen. In de eerste plaats bleken de insecten te hoog te vliegen om te worden gevangen, maar het echt erge is dat deze padden heel veel inheemse beesten opeten/verdringen en bovendien giftig zijn voor roofdieren die het loodje leggen als ze er een opeten. Het beest heeft inmiddels de gehele westkust veroverd, niemand weet ze te stoppen.
Al met al echter was het een mooie dag in een prachtige omgeving, echt een aanrader.
Verdere info www.brokenrivermr.com.au

17 december. Naar het Eungella NP.

Op tijd op, want de afstanden zijn hier erg groot. Zo is Brisbane Cairns bijvoorbeeld meer dan 2000 kilometer rijden. Vandaag rijden we het suikerriet gebied binnen. Het is niet voor het eerst dat zoiets ons opvalt, maar het is opnieuw ongelooflijk op welke schaal hier geproduceerd wordt. Letterlijk honderden kilometers rijden we vandaag door niets dan rietvelden, er komt geen einde aan. Dit moet echt de hemel op aarde zijn voor elke zoetekauw. Zoals gepland komen we op tijd aan in het Eungella NP, om meer precies te zijn het Broken River Mountain Resort. Dit gebied is een al heel oud subtropisch regenwoud dat wat hoger in de bergen ligt, wel zo prettig met de best hoge temperaturen van dit moment. Hier willen we enkele wandelingen maken en kijken of we Platypus kunnen spotten die hier in de rivier zou voorkomen. Dit beest komt alleen in Australië voor en is zelfs daar erg zeldzaam, dus veel illusie koesteren we ons niet. Het zal wel opnieuw vooral toeristenpraat zijn. De ecolodge is niet luxe, maar voldoende toegerust en ligt op een prachtige plek. Op een steenworp afstand ligt de rivier waar de beesten zouden zijn. Volgens de ingewijden komen ze vanaf 4 uur uit hun holen, dus om 4 uur staan we langs de oever. Het eerste half uur gebeurt er niets en dan… niet te geloven!... zien we direct op onze eerste dag hier zo’n beest. Weliswaar wat ver weg, maar het is er ongetwijfeld een. Hij houdt ons zeker een half uur bezig met bovenkomen (nog geen halve minuut) en onderduiken om beestjes te vangen (3 tot 5 minuten). Echt apart. Hij wil echter niet echt dichterbij komen, dus lopen we terug naar en andere potentiële spotplaats en daar zitten al een paar mensen met de camera in de aanslag. De eerste Nederlanders van deze reis! Maar, ze hebben wel beet, want op nog geen drie meter van ons vandaan zwemt er een Platypus. Echt een heel apart beest. Ik geloof dat het in het Nederlands een vogelbekdier heet. Als ’s avonds het eten ook nog top blijkt te zijn, sluiten we geheel tevreden de dag af. Het enige minpuntje is het ontbreken van welke mobiele verbinding dan ook. Geen SMS, telefoon, laat staan internet. En dat blijft nog wel even zo.

16 december. Verder naar het noorden.

Ik moet toegeven dat ik nog wel een laatste verlekkerde blik wierp op ons zeer smaakvol ingerichte super-de-luxe appartement met alles erop en eraan, maar we moeten verder… Het begin verliep wat moeizaam. We wilden langs de kust blijven rijden om op die manier een doorsteek te maken naar de highway, maar tot onze stomme verbazing waren we opeens terug op af. En dat terwijl we toch vrijwel het gehele traject de zee aan onze rechterkant hadden gehouden. Gek land dat Australië. Toen maar de borden gevolgd en dat hielp ons op de goede (maar niet de snelste!) weg. Verder valt er over vandaag niet al te veel te melden. We rijden op ons gemak naar het Eungella NP waar we vanaf morgen voor drie nachten een lodge hebben besproken. Het grootste deel van de reis gaat door vrij droog gebied, typisch cattle country. Nu zitten we in een motel in Rockhampton, de beef-capital van Queensland. Het is maar dat je het weet!

15 december. Hervey Bay en Fraser Island

Het begin van de dag verliep voorspoedig, mede doordat de jacouzi zo groot was dat we er beiden tegelijk in konden J. Tijdens het ontbijt moest de vraag beantwoord worden wat we met Fraser Island gaan doen. Dit is het grootste zandeiland ter wereld (140 km lang en 25 km breed) en alle reisgidsen, laat staan brochures zijn hier laaiend enthousiast over. Echter, iedereen die er geweest is zegt dat het een forse teleurstelling is. Ooit hadden we het idee hier drie dagen te gaan toeren, dat werden er twee en toen we recent de gigantische four-wheel drive trucks zagen waarin de toeristen het eiland rond gesleept worden nam ons animo nog verder af. Het zelfde mannetje dat ons gisteren zo goed geadviseerd had raadde aan om met de veerboot naar het Kingfisher Bay resort op Fraser Island te gaan, daar te lunchen en dan terug te keren. Zijn advies was gisteren prima, dus… met een kleine aanpassing volgden we het. We boekten niet voor de lunch, maar voor het diner. Zo hadden we de rest van de dag om Hervey Bay te verkennen. Dit is een “havenplaatsje in opkomst”. Al geruime tijd in opkomst want voor je gevoel woont hier inmiddels de helft van de gepensioneerde Australiërs. Overigens is alles prima in orde, heel schoon en goed onderhouden. Vlak voor ons hotel annex appartementen complex (with ocean view, now for sale!!) ligt een oude pier van voor 1900 die bijna een kilometer de zee in steekt. Vroeger gebruikt voor de export van kolen en hout, nu ligt hij er voor de wandelaars, vissers en de pelikanen. Om 4 uur meldden wij ons bij de boot naar het Kingfisher Bay resort. De moed voor wat betreft Fraser Island zakt ons nog verder in de schoenen. Er staan tientallen mensen te wachten, de een nog dikker dan de ander. Waar zijn we aan begonnen??
Ondanks dat de boot echt snel vaart, duurt de tocht toch bijna een uur. Er valt onderweg helaas weinig te zien, degenen die over een “scenic boot trip” schrijven moeten daarvoor fors zijn betaald. Dan komen we op Fraser Island aan. Zo te zien klopt het dat de bodem vooral uit zand bestaat, maar om nu te zeggen dat dat diepe indruk maakt. De vegetatie is nu ook weer niet zo verschillend van het vaste land. En het Resort? Center Parcs in het kwadraat! De vele dikke mensen komen volgens ons af op de buffet diners, waaraan wij ons vanavond ook moeten wagen. Gelukkig worden we door de opperober naar een wat afgelegen plekje geleid, buiten wat niet anders dan de vreetschuur genoemd kan worden, gezien hetgeen zich hier afspeelt. Wat de reden voor onze preferente behandeling was, misschien de glazen goede wijn die we al in de hand hadden? Hoe dan ook, het redde de avond. Het eten was namelijk verbluffend goed. We hadden een seafood buffet en we hebben dan ook van de oesters (het goede nieuws is dat onze eigen Zeeuwse oesters toch nog beter zijn), krab, kreeft en garnalen gesmuld. En ja, de Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland smaakte er prima bij. Morgen zal het weer anders zijn, dan verlaten we dit luxe gebied en gaan we weer de outback in.

14 december. Op naar het noorden

.

Na een wat langzame start gingen we richting noorden. Het eerste deel verliep voorspoedig, we flitsten langs Brisbane. Daarna lieten we opgelucht de snelweg achter ons om over kleinere wegen verder te rijden. We waren in eerste instantie van plan door het Glasshouse Mountains NP te rijden, maar werden daar door een alleraardigste man van een tourist information centre vanaf gebracht. Volgens hem moesten we door het wat noordelijker gelegen Blackallrange gebied rijden. Dat was veel mooier en we zouden er een geweldig uitzicht over de Glasshouse Mountains hebben. Hij bleek gelijk te hebben. De Glasshouse Mountains zijn een 13 tal overgebleven kernen van heel oude vulkanen die heel prominent het landschap overheersen. Captain Cook had ze in 1770 al vanuit zee gezien en hun deze naam gegeven. Het weer was wat heiig dus de bergen wat vaag, maar het totale overzicht van alle bergen toch erg apart. De rest van de tocht over de kleinere binnenweggetjes naar Hervey Bay was echt leuk en het landschap afwisselend en mooi. Soms waan je je in Kent (UK) en begrijp je de aantrekkingskracht voor de Engelsen onmiddellijk. Het einddoel vandaag was Hervey Bay, de springplank naar Fraser Island. Na hier wat heen en weer gereden te zijn bleken er maar erg weinig aantrekkelijke hotels/motels/B&B ‘s te zijn, op een na. Daar zijn we dan ook ingetrokken. Ongetwijfeld veel te luxe (de gang in ons appartement is al 20 meter lang) maar daar betalen we dan ook naar… en na gisteren mag het wel, vind ik althans. Cora moet nog even wennen.

13 december. Een bijzondere dag.

Na het relatief vroeg ontbijt was het moment van afscheid nemen onafwendbaar. Dat viel van beide kanten niet mee, hoewel iedereen vast het gevoel had “dat het best meeviel”. Tante Nanny en oom Ton zijn echt bijzondere mensen die heel veel in hun leven hebben meegemaakt maar ondanks alles heel positief zijn gebleven. Gezien hun leeftijd en gezondheid en ons inmiddels uitgebreide pakket van reizen binnen Australië is de kans dat we ons vieren gezamenlijk ooit nog zullen treffen niet groot… maar je weet maar nooit!
Het eerste doel van onze tocht naar het noorden was Mudgeeraba, dit dorpje ligt vrijwel aan de snelweg en is de toegangsweg naar het Springbrook National Park. Hier zochten, en vonden we na enige tijd het enige hotel van het plaatsje, het Wallaby hotel. Niet zomaar een hotel, het bleek gesticht te zijn in 1883 en dat maakt het hier bijna prehistorisch. Behalve een hotel(eigenlijk motel) is er ook een heel grote bar, niet voor niets want om twaalf uur zaten er al tientallen aan het bier. Daar waren we nog niet aan toe, dus lunchten we in een naburig “net” café.
Oke. Kamer geregeld voor de nacht, lunch gehad; op naar Springbrook NP! Dit park ligt misschien 20 kilometer van de zee, maar wel op een hoogvlakte die oploopt tot 900 meter. Gezien deze situatie krijgt dit gebied heel veel regen en is er een (tropisch) regenwoud. Onze eerste stop was bij de waterval van de spring brook. Op zich echt mooi, maar wij waren van plan hier een rondwandeling te maken. Helaas, dat was niet mogelijk want het pad was afgezet. Aardverschuivingen, kan gebeuren. We trekken verder het park in, op weg naar het “best of all viewpoint”. Nu, dit blijkt eerder “the worst of all” te zijn want we rijden pardoes een regenwolk binnen. Nog geen tien meter zicht!! Tja, het is hier niet voor niets een tropisch regenwoud.
De volgende optie is een ander deel van het park; ”Natural Bridge”. Dit is best een eind weg, maar we zijn natuurlijk niet voor een kleintje vervaard en er is ook een mooie rondwandeling.
Nu, het fenomeen van een waterval binnen in een rotsformatie is echt heel bijzonder, maar opnieuw bleek de beloofde rondwandeling afgesloten. Om het verhaal niet al te lang te maken, na de derde afgesloten route zijn we maar naar huis gegaan. Overigens zeker niet met negatieve gevoelens, daarvoor was de omgeving veel te mooi.
Terug in het hotel bleken we echt in de “outback” terecht gekomen te zijn. Je verwacht dat niet op nog geen 200 kilometer van Brisbane en aan de highway, maar het is onmiskenbaar een feit. Het publiek in de bar bestaat grotendeels uit construction workers, met in beide handen een glas. Dit wellicht niet in de laatste plaats omdat er een tweetal schaars geklede dames bedienden. Naast de bar is er een grote zaal met gokautomaten en in de bar wordt er heftig gegokt op paardenraces die live op TV schermen te volgen zijn. Het was eveneens druk in het restaurant, maar ook hier vielen we buiten de boot. Het was “schnitzel avond”. Voor een prikkie kon je die eten, maar daar hadden we geen zin in. Wel in een biefstuk, maar van een “medium rare” biefstuk bleken ze geen enkel verstand te hebben. Echter, het kijken naar de mensen maakte alles meer dan goed, we keken onze ogen uit! Opnieuw heel bijzonder.

11 en 12 december. De laatste twee dagen in Coffs.

Nog steeds veel praten en lachen, het is een genoegen hier te zijn. Wat kleine klusjes opknappen in huis, wandelen over het strand. Heerlijk eten van Tante Nanny, een borreltje op zijn tijd. Zo komen we de tijd wel door. Alleen jammer dat het vanmiddag is gaan regenen, juist nu we vanavond van plan waren bij de Thai buiten op het terras te gaan eten. Misschien knapt het op maar dat is meer wishful thinking.
De Kookaburra kwam opnieuw het huis binnenvliegen. Omdat Tante Nanny in de garage was heb ik de stoute schoenen aangetrokken en geprobeerd hem te voederen. Hij bleek niet eenkennig te zijn!
Morgen gaan we op stap naar Cairns, dat zal zo’n 2000 kilometer rijden zijn. We hebben inmiddels wel een beetje in het hoofd wat we de eerstvolgende dagen willen doen, maar vaak blijkt dat zich onderweg te wijzigen. We zullen zien. Het zal door gebrek aan ontvangst helaas vast niet elke dag mogelijk zijn het weblog bij te werken, maar we zullen ons best doen.

10 december. Dagje luieren.

Opnieuw na het ontbijt naar het strand. Mas heeft het moeilijk, want hij twijfelt of hij voor zijn strandwandeling trouw moet zijn aan oom Ton (dat betekent een kort ommetje) of een langere wandeling met ons. Dan blijkt dat lange termijn planning niet haar sterkste punt is want ze kiest voor ons. Nu, dat zal zij de komende week nog wel te horen krijgen! Verder rustig relaxed, beetje boodschappen gedaan en veel gekletst en gelachen.

9 december. Nog meer familie

Inderdaad hebben we na een lekker ontbijt de wandeling over het strand gemaakt. Mas, de hond, hield ons gezelschap. Wat is het leven hier toch heerlijk, het huis hiernaast staat te koop. Je komt echt in de verleiding ……………
In de loop van de middag zijn we naar Irene gegaan, de dochter van Tante Nanny en oom Ton, en haar man Murray. Zij wonen met hun twee kinderen Sarah en Nick op een hele grote farm een kilometer of 60 hier vandaan. Je kan er zo een hele vinex locatie op kwijt! Het is een gemengde farm waar bosbouw en veeteelt hand in hand gaan. Twee jaar geleden was hun nieuwe huis in aanbouw, we beloofden toen terug te komen om het afgebouwd te bewonderen. We hebben dus woord gehouden!
Na een heerlijke barbecue op de veranda zijn we weer teruggekeerd naar Coffs. Het weer is een beetje drukkend, met af en toe een dreigende onweersbui, maar het blijft droog.

8 december. Van Brisbane naar Coffs Harbour

We waren mooi op tijd bij de autoverhuurder, maar het duurde drie kwartier voordat we uiteindelijk konden vertrekken. Een auto krijg je er hier niet zo maar mee!!
Gelukkig zaten we dicht bij de snelweg dus konden we Brisbane links laten liggen op weg naar Coffs Harbour, daar wonen Tante Nanny (de zus van mijn moeder) en oom Ton.
De trip is voorspoedig verlopen. We zijn er in geslaagd links te blijven rijden, ook op de rotondes! Het enige minpuntje betrof onze geplande aankomsttijd van 4 uur. Opeens “vroeg” Cora’s mobiele telefoon of de tijd moest worden bijgesteld. Tijd bijgesteld? Ja, we waren van Queensland naar New South Wales gereden en daar bleek het een uur later te zijn. Gek hoor, als je gewoon naar het zuiden rijdt! We kwamen dan ook pas om 5 uur aan, maar het weerzien was weer allerhartelijkst. Tante Nanny en oom Ton zijn schatten, ze wonen hier prachtig direct aan de baai. Je loopt zo van de tuin het strand op, heerlijk. Maar dat wordt pas morgen, nu is er nog veel te veel te vertellen. We krijgen nog “hoog” bezoek ook. Een Kookaburra, de nationale vogel van Australie, vliegt spontaan 15 meter diep het huis binnen om een hapje vlees te komen halen en weet daarna weer feilloos de openstaande deur terug te vinden. Heel apart!

7 december. Brisbane

Vandaag hebben we beiden een beetje een hangerig gevoel, mijn maag speelt wat op en Cora voelt zich ook niet helemaal lekker. Laten we het maar houden op de jetlag en de hitte hier. We hebben wel het plan uitgevoerd om met de City Cat de rivier op en af te varen. De City Cat is een snelle boot die langs een groot aantal opstapplaatsen gaat. Een mooi systeem waar veel gebruik van wordt gemaakt. Ook door ons, maar dan een beetje oneigenlijk. We hebben er wel twee uur op gezeten en de stad van alle kanten gezien. Dat is ook wel te zien, we hebben inmiddels zo hier en daar wat rode plekken, maar gelukkig niet echt verbrand. Morgen gaan we de auto ophalen en kijken hoe goed het links rijden is blijven hangen na de 19.000 kilometer van twee jaar geleden.

6 december. Brisbane.

Eerst maar eens lekker uitgeslapen en op ons gemak ontbeten. Het weer is vrij drukkend, er worden onweersbuien voorspeld. Toch gaan we de stad in, dat kan lopend want we zitten vrijwel in het centrum. Eerst naar de tourist information. Hier krijgen we een stadswandeling waar we de rest van de dag mee bezig zullen zijn. Brisbane ligt aan een rivier die de stad doormidden deelt. Er zijn nog wat “ oude” gebouwen en kerken bewaard gebleven, zei het dat oud hier omstreeks 1850 begint! Het is best een mooie stad, wat overigens voor de meeste grote steden in Australië geldt. We boffen, het blijft droog en hebben een leuke eerste dag in Australië.

5 december. Singapore Brisbane

Sinterklaas begint vandaag vroeg, om 5.15 loopt de wekker af. We worden om 6.30 opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Daar krijgen we een rolberoerte, er staan vele honderden mensen in rijen om in te checken. Hoezo Chiangi een van de beste vliegvelden ter wereld, het is een puinhoop. Mooi Sinterklaascadeautje! We zijn er bijna drie uur voor vertrek, maar die tijd gaan we zo te zien zeker nodig hebben, zo niet meer. Echter, we hebben geluk, de laatste paar mensen in onze rij worden naar een andere serie balies gestuurd waar we eigenlijk niet mogen inchecken, maar nu wel. Nog gaat het traag, maar dan worden we weer verhuisd en plots zijn we er in een goed uur doorheen. Op weg naar binnen komen we langs de oorspronkelijke rij, die is nog even lang! Dat de Sint ook nog een uur vertraging van de vlucht in petto bleek te hebben, mocht de pret niet meer drukken.
In Brisbane waren het de normale toestanden om door de Australische douane te komen. Op den duur went dat, tenzij je van nature weinig geduld meegekregen hebt…..
In Brisbane is het al donker, maar het is er lekker warm, het hotel ziet er prima uit en het eten is er opperbest.

4 december. 30 graden plus, 90 procent vochtigheidsgraad plus….

Onder dit soort omstandigheden is het toch wel even wennen aan het klimaat! Na een redelijk geslaagde nacht en een rustig ontbijt liepen we enthousiast het hotel uit. We hebben best een leuke wandeling gemaakt, maar na een uur of vier doofde de kaars toch wel. We waren niet te ver van het hotel dus nog even een lekker lunchhapje en terug naar de (Airco)kamer om weer bij te komen. Dit moet niet opgevat worden als klagen hoor, in tegendeel! De vorige keer dat we hier waren regende het met grote regelmaat, dat is ons nu bespaard gebleven. Morgen vroeg op, Brisbane wacht!

2-3 december - Een lange, of twee korte dagen??

Wanneer je zeven uur tegen de tijd in reist en gedurende de vlucht wel even de ogen weet te sluiten komt die vraag als vanzelf bij je boven. Toen ik hem aan Cora voorlegde zei de hartgrondig: twee lange dagen!! Maar…., Cora had ik de avond ervoor al snurkend uit haar slaap gehouden.

Wat het antwoord ook mag zijn, we zijn vlot en veilig in Singapore aangekomen, zelfs een half uur voor op schema. De nacht ervoor sliepen we bij Mirjam en Maurice in onze oude slaapkamer op de Ooievaardreef 11 in Bleiswijk, toch wel heel bijzonder hoor! Zij hebben ons ook naar Schiphol gebracht.

Door schade en schande wijs geworden hadden we al een kamer geboekt voor de voorafgaande avond, dus konden we om acht uur heerlijk tussen de lakens glijden, daar waar anderen nog uren op het gereedkomen van hun kamer moesten wachten.

Vanmiddag zijn we naar de Singapore Zoo geweest met een “ stop-over” tocht van Singapore Airlines. Op zich is het een hele mooie en goed opgezette dierentuin, maar veel tijd hadden we er uiteindelijk niet voor, want onze reisleidster bleek een vrij neurotisch aangelegd persoon te zijn die niet kon omgaan met het feit dat er in haar bus mensen zaten die drie verschillende tickets konden hebben. Toen ze dat ontrafeld had leek het haar absoluut noodzakelijk alle meest elementaire gegevens tenminste vijf keer uitgebreid te vermelden (voorbeeld? Het treintje start bij station 1, gaat dan naar station 2, vervolgens 3 en dan ??? , drie keer raden 4! Ook al niet te missen omdat het op een zeer duidelijk te lezen kaart stond.
Op het laatst lachte de gehele bus hardop, maar zelfs toen had ze het nog niet door.
Maar uiteindelijk hebben we er toch een paar diersoorten voor het eerst gezien, bijvoorbeeld de Orang Utan uit Borneo.

Vanavond hebben we heerlijk oosters gegeten, een wandeling over de in kerstversiering gestoken Orchard Road gemaakt en nu maken we ons op voor een nieuwe nacht. Morgen nog een dagje Singapore