24 februari. Lange reis, maar veilig thuis.

Het eerste deel van de thuisreis was de vlucht van Christchurch naar Singapore. Hij vertrok mooi op tijd, de vliegtijd was ongeveer 10 uur. Singapore Airlines is echt een van de beste maatschappijen om mee te vliegen en kunnen er natuurlijk ook niets aan doen dat er een kind voor ons blijkt te zitten dat van die 10 uur 8 uur huilt. Maar dan duurt zo’n vlucht echt lang, ondanks het lekkere eten (het kan ook echt in een vliegtuig) en de prima verzorging.
In Singapore kunnen we zo het land in en gaat het afhalen van de bagage razend snel. Dat geldt niet voor de transfer naar het hotel. Het blijkt, dat de aankomst om 6 uur ’s avonds toch iets anders is als het aankomen om 6 uur ’s ochtends. Om een lang verhaal kort te houden, in onze bus zat een Engels echtpaar dat bij uiteindelijke aankomst in het hotel zei “ I started to be afraid that getting from the airport to the hotel was going to take as long as getting from Sydney to Singapore” . Wij stemden daarmee volmondig in.
Zoals gewoonlijk was het in Singapore warm en vochtig. We hadden een lichte regenbui bij aankomst, maar hoewel we de zon niet hebben gezien gold dat ook voor verder regen. Gezien de vijf uur tijdsverschil waren we op tijd wakker en zijn we gezellig de stad in getrokken. Dit keer was het belangrijkste doel Little India, wat een tikje tegenviel. Daarnaast was een goede lunch op mijn verjaardag een wens, waarvoor Cora een warm aanbevolen Chinees had gevonden. En daar hebben toch lekker gegeten! Voor de lunch kozen we voor de mogelijkheid om uitsluitend Dim Sums te eten, je kon op een papiertje aangeven welke van de pakweg 50 verschillende je er wilde hebben. Na de eerste ronde hebben we nog ernstig overwogen een tweede in te gaan, maar het verstand heeft gewonnen. Echt een succes. Na nog een toertje door een van de X shopping malls van dit land (onwaarschijnlijk hoeveel er daar van zijn) zat de dag er aardig op. Nog even opfrissen op onze aangehouden hotelkamer en het laatste traject kon worden aangevangen. Om 8 uur werden we in het hotel opgehaald en om 12 uur vlogen we. Opnieuw kinderen direct voor ons, maar die sliepen al voordat wij aan de borrel zaten. De vlucht duurde 14 uur en dat is echt oneindig lang, maar als je slaapt merk je het niet. Gelukkig is dat aardig gelukt. Op Schiphol zijn we door Maurice en Mirjam opgehaald en thuisgebracht. Nu even rust…….

Iedereen bedankt voor het lezen en zeker voor de reacties die we hebben ontvangen.

21 februari. Christchurch

Allereerst moesten we vandaag de camper inleveren, dus de laatste spullen opgeruimd, de tanks leeggemaakt en op weg naar onze verhuurder; Apollo. Die bleek nog niet zo gemakkelijk te vinden te zijn, maar we zijn er na enkele omtrekkende bewegingen gekomen. Helaas was er inmiddels een contingent Duitsers gearriveerd om hun campers op te halen, dus was het wachten en nog meer wachten. Maar, we boften dat een van de Duitsers een ongekend onbeschofte etter was, dus wij waren voor de man achter de balie een verademing. Het resultaat was dat geen nieuwe voorruit nodig was omdat de gaatjes wel gerepareerd konden worden. Bovendien hoefden we maar voor één van minstens tien barstjes en putjes in de voorruit te betalen (normaal 55 dollar per stuk). Voor de probleempjes die we met de camper hebben gehad, kregen we 50 dollar retour, dus de financiële schade viel alleszins mee!

Ons hotel ligt echt midden in het centrum, dus we hebben vanmiddag op ons gemak het centrum verder verkend. Zo hebben we de 134 treden van de toren van de Christ Church Cathedral beklommen en het plein bekeken (foto), een stadswandeling gemaakt en de Art Gallery bezocht. Hier bleek verassend veel kunst van Nederlandse schilders te hangen.
Gezien de financiële meevaller van vanochtend, hebben we zowel uitstekend geluncht als gedineerd. Het was een mooie en waardige laatste dag in Nieuw-Zeeland.

20 februari. Laatste loodjes

Vandaag stond in het teken van het inpakken van onze spullen en het opruimen en schoonmaken van de camper. Daar zijn we nu mee klaar. Nog een paar uurtjes in de zon zitten voordat we de winter op gaan zoeken. Vanavond ergens een hapje eten zoeken en morgenochtend de camper inleveren. Dan nog een middag Christchurch en hotel en overmorgen op naar huis.

19 februari. Naar Christchurch.

Vandaag het laatste stukje rijden in NZ, terug naar Christchurch. Het weer werd steeds beter en was bij aankomst gewoon goed. We zijn op dezelfde camping neergestreken als vorige week, mede omdat de bus naar het centrum er voor de deur vertrekt. We hadden de bus van 13.30 en zaten binnen een kwartier in de binnenstad. Christchurch is destijds opgezet met als doel zo Engels als Engels maar kan zijn te zijn, en dat is heel goed gelukt. Je vindt er overal de getuigenissen van. We liepen eerst naar Cathedral Square waar een mooie kerk staat, maar er stond nog meer. Het schijnt niet zo vaak meer te gebeuren want de man is al oud, maar de Wizard of Christchurch stond er te oreren. Hij is in NZ een absolute beroemdheid, draait in zijn verhalen alle feiten om, maar wint steeds elk debat. We troffen het dat hij vandaag zowaar acte-de-presence gaf, zoals gewoonlijk sprekend vanaf een keukentrap. Heel leuk! De rest van de middag hebben we door het centrum en de botanical gardens gezworven en veel “Oud-Engelse” school- en universiteitsgebouwen bewonderd. Het is in oppervlakte een heel grote stad omdat er hier alleen laagbouw is, maar het centrum is niet al te groot. Overmorgen, de laatste nacht hier, zitten we in een hotel dat echt midden in het centrum ligt. Dan zetten we de verkenning van de stad voort, morgen staat in het kader van opruimen, poetsen en inpakken.

18 februari. Hiep hiep hoera

We gaan op Cora’s verjaardag zwemmen met dolfijnen. Bij opstaan is het weer grijs en grauw, ondanks de mooie voorspellingen. Het regent zelfs even, maar als je toch de zee in duikt maakt dat niet veel uit. We waren op tijd bij de basis, waar we eerst schrokken. Er mogen niet meer dan 13 duikers per poot het water in, maar er blijken drie boten te gaan! 40 snorkelaars rondom een paar dolfijnen, die dan ongetwijfeld onmiddellijk de staart nemen…. Ik zag het al voor. Maar, het viel reuze mee. We werden eerst voorzien van wetsuits, vinnen, duikbrillen, enz. en moesten ons vast omkleden. Daarna een video over wat te verwachten en wat te doen en te laten als we in het water waren. Het idee is dat wij de dolfijnen uit moeten dagen om met ons te komen spelen. In het haventje bleek dat elke boot een andere kant uitvoer, dus mijn eerste vrees was geheel ongegrond. Nu de dolfijnen nog. We zijn er wel eens vaker naar op zoek gegaan zonder iets te vinden, per slot zijn het volledig wilde beesten die niet voorspelbaar zijn. Maar na een kwartiertje kwam het signaal brillen op en vinnen aan en naar de achterkant van de boot. Daar gaan we het water in wanneer de kapitein het signaal geeft. En ja hoor, daar zijn ze. De dolfijnen (Dusky Dolphins)! En heel grote groep, zeker 100 van die beesten zwemmen met de boot op. Indrukwekkend om te zien. Ze springen hoog boven het water uit en maken de meest mooie salto’s. Alleen dit is de trip al waard. Maar dan gaat de toeter en wij het water in. En ja hoor, dan zwemmen de dolfijnen links, rechts en onder je door. De een na de ander. Helaas trekken ze zich weinig aan van onze inspanningen om hun aandacht te trekken, want ze zwemmen gewoon door. Weer de boot op, verder varen, nieuwe poging… Idem, verschrikkelijk leuk, maar geen interactie met de beesten. Nadat dit ook de derde keer niet lukte zijn we doorgevaren naar een andere plek waar een nog groter aantal dolfijnen zwommen, volgens de kenners wel 200 tot 300! Opnieuw het water in en dit keer waren er veel dolfijnen maar al te bereid met je te spelen. Het leukste spelletje vonden ze rondjesdraaien om je heen, maar dan moest je wel meedraaien. Zolang ze oogcontact hadden hielden ze het meestal vol, op een gegeven moment was ik zelfs duizelig! Maar uiteindelijk verloor je altijd. Ze kwamen kijken, dartelden rond je heen, echt vlak langs je heen, maar raakte je nooit aan. Het was een onvergetelijke ervaring. Het enige minpuntje was het slechte zicht onder water van maar een paar meter, waardoor ze uit het niets verschenen en verdwenen. Vooral jammer voor de foto’s, maar er zijn er toch een paar een beetje gelukt.
Het was absoluut geweldig!
Vanmiddag zijn we het dorpje doorgelopen op zoek naar een leuk restaurant om Cora’s verjaardag te vieren. En waar ligt het leukste restaurant? Aan de andere kant van het dorp. Een half uurtje lopen. Er is ook een redelijk goed ogend Indiaas restaurant aan de overkant. Wat het wordt horen jullie morgen wel.

17 februari. Naar Kaikoura

Cora klaagde vannacht al dat het nat was bij haar voeteneinde, dat bleek vanochtend meer dan te kloppen. Er stond letterlijk een centimeter water onder onze matras. Nu ligt die wat verhoogd dus vrijwel overal ging het goed, maar omdat we wat schuin stonden was het aan Cora’s kant wel door de matras getrokken. Aan de slag, handdoeken om het water weg te werken, lakens en dekbed van het bed, enz. Nu boffen we in zoverre dat we bij onze zes persoons camper ook voor zes mensen linnengoed, lakens e.d. hebben gekregen. We hebben dus wel wat in voorraad, maar leuk is anders. Zijn wij even blij dat we pas op het allerlaatste deel van de reis met noodweer als gisteren geconfronteerd werden. Noch aan de binnenkant, noch de buitenkant is te vinden waar het regenwater vandaan is gekomen.
Het doel vandaag was Kaikoura, waar we via een “scenic route” naar toe gereden zijn, en eerlijk is eerlijk het was een hele mooie en zeer afwisselende weg. Weilanden, bergen, veel rivieren, hoogvlaktes, dalen wisselden elkaar regelmatig af. Niet alleen schapen (waar niet in NZ) en koeien, maar ook herten en lama’s in de weilanden. Hertenvlees staat in NZ in de meeste restaurants op het menu, maar wat ze met de lama’s doen?? Het weer was vanochtend al opgeklaard en werd in de loop van de dag steeds beter. Onder een stralende hemel kwamen we op bestemming aan, waar we de dolfijnentocht voor morgen bevestigden en een camping vonden. Het is een aparte ervaring hier, we staan vlak bij het strand, maar de achtergrond wordt gevormd door besneeuwde bergen. De stralende zon kwam zeer van pas, we hebben alles weten te drogen.
De foto van vandaag is tijdens de koffiepauze genomen. Het geeft leuk weer wat het begrip Historic hier inhoudt. Als 1997 al historic is, zijn wij inmiddels levende fossielen!

16 februari. Daag nooit de (weer)goden uit…

Nee, daag nooit de (weer)goden uit! Ik heb het vaker geschreven en vandaag was daar weer een eerste klas voorbeeld van. Mijn eerste fout was enkele dagen geleden op te schrijven dat we gezien het fantastische weer dat we gehad hebben niet meer mochten klagen, wat voor weer er nog mocht komen. Nu, sinds dat moment is het weer echt omgeslagen, het heeft elke dag wel kort of lang geregend. En ja, dan de domme opmerking van gisteren waarin ik schreef dat we “ongeacht het weer” een kijkje in de stad zouden nemen. Nu, we werden in een heuse storm wakker. De camper schudde heen en weer, de slagregens teisterden alles en iedereen op de camping. We waren blij dat we gisteren alle boodschappen hadden gedaan en alle tanks of leeg of vol hadden laten lopen. We kunnen het dus wel even in de camper volhouden en dat hebben we vandaag dan ook gedaan. Christchurch zal nog even op zich laten wachten. Geen nood, we komen er de laatste dagen nog terug. Hier moeten we de camper inleveren en hier vertrekt ook het vliegtuig.