24 februari. Lange reis, maar veilig thuis.

Het eerste deel van de thuisreis was de vlucht van Christchurch naar Singapore. Hij vertrok mooi op tijd, de vliegtijd was ongeveer 10 uur. Singapore Airlines is echt een van de beste maatschappijen om mee te vliegen en kunnen er natuurlijk ook niets aan doen dat er een kind voor ons blijkt te zitten dat van die 10 uur 8 uur huilt. Maar dan duurt zo’n vlucht echt lang, ondanks het lekkere eten (het kan ook echt in een vliegtuig) en de prima verzorging.
In Singapore kunnen we zo het land in en gaat het afhalen van de bagage razend snel. Dat geldt niet voor de transfer naar het hotel. Het blijkt, dat de aankomst om 6 uur ’s avonds toch iets anders is als het aankomen om 6 uur ’s ochtends. Om een lang verhaal kort te houden, in onze bus zat een Engels echtpaar dat bij uiteindelijke aankomst in het hotel zei “ I started to be afraid that getting from the airport to the hotel was going to take as long as getting from Sydney to Singapore” . Wij stemden daarmee volmondig in.
Zoals gewoonlijk was het in Singapore warm en vochtig. We hadden een lichte regenbui bij aankomst, maar hoewel we de zon niet hebben gezien gold dat ook voor verder regen. Gezien de vijf uur tijdsverschil waren we op tijd wakker en zijn we gezellig de stad in getrokken. Dit keer was het belangrijkste doel Little India, wat een tikje tegenviel. Daarnaast was een goede lunch op mijn verjaardag een wens, waarvoor Cora een warm aanbevolen Chinees had gevonden. En daar hebben toch lekker gegeten! Voor de lunch kozen we voor de mogelijkheid om uitsluitend Dim Sums te eten, je kon op een papiertje aangeven welke van de pakweg 50 verschillende je er wilde hebben. Na de eerste ronde hebben we nog ernstig overwogen een tweede in te gaan, maar het verstand heeft gewonnen. Echt een succes. Na nog een toertje door een van de X shopping malls van dit land (onwaarschijnlijk hoeveel er daar van zijn) zat de dag er aardig op. Nog even opfrissen op onze aangehouden hotelkamer en het laatste traject kon worden aangevangen. Om 8 uur werden we in het hotel opgehaald en om 12 uur vlogen we. Opnieuw kinderen direct voor ons, maar die sliepen al voordat wij aan de borrel zaten. De vlucht duurde 14 uur en dat is echt oneindig lang, maar als je slaapt merk je het niet. Gelukkig is dat aardig gelukt. Op Schiphol zijn we door Maurice en Mirjam opgehaald en thuisgebracht. Nu even rust…….

Iedereen bedankt voor het lezen en zeker voor de reacties die we hebben ontvangen.

21 februari. Christchurch

Allereerst moesten we vandaag de camper inleveren, dus de laatste spullen opgeruimd, de tanks leeggemaakt en op weg naar onze verhuurder; Apollo. Die bleek nog niet zo gemakkelijk te vinden te zijn, maar we zijn er na enkele omtrekkende bewegingen gekomen. Helaas was er inmiddels een contingent Duitsers gearriveerd om hun campers op te halen, dus was het wachten en nog meer wachten. Maar, we boften dat een van de Duitsers een ongekend onbeschofte etter was, dus wij waren voor de man achter de balie een verademing. Het resultaat was dat geen nieuwe voorruit nodig was omdat de gaatjes wel gerepareerd konden worden. Bovendien hoefden we maar voor één van minstens tien barstjes en putjes in de voorruit te betalen (normaal 55 dollar per stuk). Voor de probleempjes die we met de camper hebben gehad, kregen we 50 dollar retour, dus de financiële schade viel alleszins mee!

Ons hotel ligt echt midden in het centrum, dus we hebben vanmiddag op ons gemak het centrum verder verkend. Zo hebben we de 134 treden van de toren van de Christ Church Cathedral beklommen en het plein bekeken (foto), een stadswandeling gemaakt en de Art Gallery bezocht. Hier bleek verassend veel kunst van Nederlandse schilders te hangen.
Gezien de financiële meevaller van vanochtend, hebben we zowel uitstekend geluncht als gedineerd. Het was een mooie en waardige laatste dag in Nieuw-Zeeland.

20 februari. Laatste loodjes

Vandaag stond in het teken van het inpakken van onze spullen en het opruimen en schoonmaken van de camper. Daar zijn we nu mee klaar. Nog een paar uurtjes in de zon zitten voordat we de winter op gaan zoeken. Vanavond ergens een hapje eten zoeken en morgenochtend de camper inleveren. Dan nog een middag Christchurch en hotel en overmorgen op naar huis.

19 februari. Naar Christchurch.

Vandaag het laatste stukje rijden in NZ, terug naar Christchurch. Het weer werd steeds beter en was bij aankomst gewoon goed. We zijn op dezelfde camping neergestreken als vorige week, mede omdat de bus naar het centrum er voor de deur vertrekt. We hadden de bus van 13.30 en zaten binnen een kwartier in de binnenstad. Christchurch is destijds opgezet met als doel zo Engels als Engels maar kan zijn te zijn, en dat is heel goed gelukt. Je vindt er overal de getuigenissen van. We liepen eerst naar Cathedral Square waar een mooie kerk staat, maar er stond nog meer. Het schijnt niet zo vaak meer te gebeuren want de man is al oud, maar de Wizard of Christchurch stond er te oreren. Hij is in NZ een absolute beroemdheid, draait in zijn verhalen alle feiten om, maar wint steeds elk debat. We troffen het dat hij vandaag zowaar acte-de-presence gaf, zoals gewoonlijk sprekend vanaf een keukentrap. Heel leuk! De rest van de middag hebben we door het centrum en de botanical gardens gezworven en veel “Oud-Engelse” school- en universiteitsgebouwen bewonderd. Het is in oppervlakte een heel grote stad omdat er hier alleen laagbouw is, maar het centrum is niet al te groot. Overmorgen, de laatste nacht hier, zitten we in een hotel dat echt midden in het centrum ligt. Dan zetten we de verkenning van de stad voort, morgen staat in het kader van opruimen, poetsen en inpakken.

18 februari. Hiep hiep hoera

We gaan op Cora’s verjaardag zwemmen met dolfijnen. Bij opstaan is het weer grijs en grauw, ondanks de mooie voorspellingen. Het regent zelfs even, maar als je toch de zee in duikt maakt dat niet veel uit. We waren op tijd bij de basis, waar we eerst schrokken. Er mogen niet meer dan 13 duikers per poot het water in, maar er blijken drie boten te gaan! 40 snorkelaars rondom een paar dolfijnen, die dan ongetwijfeld onmiddellijk de staart nemen…. Ik zag het al voor. Maar, het viel reuze mee. We werden eerst voorzien van wetsuits, vinnen, duikbrillen, enz. en moesten ons vast omkleden. Daarna een video over wat te verwachten en wat te doen en te laten als we in het water waren. Het idee is dat wij de dolfijnen uit moeten dagen om met ons te komen spelen. In het haventje bleek dat elke boot een andere kant uitvoer, dus mijn eerste vrees was geheel ongegrond. Nu de dolfijnen nog. We zijn er wel eens vaker naar op zoek gegaan zonder iets te vinden, per slot zijn het volledig wilde beesten die niet voorspelbaar zijn. Maar na een kwartiertje kwam het signaal brillen op en vinnen aan en naar de achterkant van de boot. Daar gaan we het water in wanneer de kapitein het signaal geeft. En ja hoor, daar zijn ze. De dolfijnen (Dusky Dolphins)! En heel grote groep, zeker 100 van die beesten zwemmen met de boot op. Indrukwekkend om te zien. Ze springen hoog boven het water uit en maken de meest mooie salto’s. Alleen dit is de trip al waard. Maar dan gaat de toeter en wij het water in. En ja hoor, dan zwemmen de dolfijnen links, rechts en onder je door. De een na de ander. Helaas trekken ze zich weinig aan van onze inspanningen om hun aandacht te trekken, want ze zwemmen gewoon door. Weer de boot op, verder varen, nieuwe poging… Idem, verschrikkelijk leuk, maar geen interactie met de beesten. Nadat dit ook de derde keer niet lukte zijn we doorgevaren naar een andere plek waar een nog groter aantal dolfijnen zwommen, volgens de kenners wel 200 tot 300! Opnieuw het water in en dit keer waren er veel dolfijnen maar al te bereid met je te spelen. Het leukste spelletje vonden ze rondjesdraaien om je heen, maar dan moest je wel meedraaien. Zolang ze oogcontact hadden hielden ze het meestal vol, op een gegeven moment was ik zelfs duizelig! Maar uiteindelijk verloor je altijd. Ze kwamen kijken, dartelden rond je heen, echt vlak langs je heen, maar raakte je nooit aan. Het was een onvergetelijke ervaring. Het enige minpuntje was het slechte zicht onder water van maar een paar meter, waardoor ze uit het niets verschenen en verdwenen. Vooral jammer voor de foto’s, maar er zijn er toch een paar een beetje gelukt.
Het was absoluut geweldig!
Vanmiddag zijn we het dorpje doorgelopen op zoek naar een leuk restaurant om Cora’s verjaardag te vieren. En waar ligt het leukste restaurant? Aan de andere kant van het dorp. Een half uurtje lopen. Er is ook een redelijk goed ogend Indiaas restaurant aan de overkant. Wat het wordt horen jullie morgen wel.

17 februari. Naar Kaikoura

Cora klaagde vannacht al dat het nat was bij haar voeteneinde, dat bleek vanochtend meer dan te kloppen. Er stond letterlijk een centimeter water onder onze matras. Nu ligt die wat verhoogd dus vrijwel overal ging het goed, maar omdat we wat schuin stonden was het aan Cora’s kant wel door de matras getrokken. Aan de slag, handdoeken om het water weg te werken, lakens en dekbed van het bed, enz. Nu boffen we in zoverre dat we bij onze zes persoons camper ook voor zes mensen linnengoed, lakens e.d. hebben gekregen. We hebben dus wel wat in voorraad, maar leuk is anders. Zijn wij even blij dat we pas op het allerlaatste deel van de reis met noodweer als gisteren geconfronteerd werden. Noch aan de binnenkant, noch de buitenkant is te vinden waar het regenwater vandaan is gekomen.
Het doel vandaag was Kaikoura, waar we via een “scenic route” naar toe gereden zijn, en eerlijk is eerlijk het was een hele mooie en zeer afwisselende weg. Weilanden, bergen, veel rivieren, hoogvlaktes, dalen wisselden elkaar regelmatig af. Niet alleen schapen (waar niet in NZ) en koeien, maar ook herten en lama’s in de weilanden. Hertenvlees staat in NZ in de meeste restaurants op het menu, maar wat ze met de lama’s doen?? Het weer was vanochtend al opgeklaard en werd in de loop van de dag steeds beter. Onder een stralende hemel kwamen we op bestemming aan, waar we de dolfijnentocht voor morgen bevestigden en een camping vonden. Het is een aparte ervaring hier, we staan vlak bij het strand, maar de achtergrond wordt gevormd door besneeuwde bergen. De stralende zon kwam zeer van pas, we hebben alles weten te drogen.
De foto van vandaag is tijdens de koffiepauze genomen. Het geeft leuk weer wat het begrip Historic hier inhoudt. Als 1997 al historic is, zijn wij inmiddels levende fossielen!

16 februari. Daag nooit de (weer)goden uit…

Nee, daag nooit de (weer)goden uit! Ik heb het vaker geschreven en vandaag was daar weer een eerste klas voorbeeld van. Mijn eerste fout was enkele dagen geleden op te schrijven dat we gezien het fantastische weer dat we gehad hebben niet meer mochten klagen, wat voor weer er nog mocht komen. Nu, sinds dat moment is het weer echt omgeslagen, het heeft elke dag wel kort of lang geregend. En ja, dan de domme opmerking van gisteren waarin ik schreef dat we “ongeacht het weer” een kijkje in de stad zouden nemen. Nu, we werden in een heuse storm wakker. De camper schudde heen en weer, de slagregens teisterden alles en iedereen op de camping. We waren blij dat we gisteren alle boodschappen hadden gedaan en alle tanks of leeg of vol hadden laten lopen. We kunnen het dus wel even in de camper volhouden en dat hebben we vandaag dan ook gedaan. Christchurch zal nog even op zich laten wachten. Geen nood, we komen er de laatste dagen nog terug. Hier moeten we de camper inleveren en hier vertrekt ook het vliegtuig.

15 februari. Christchurch

We werden vannacht al wakker van de regen en bij het opstaan was er weinig veranderd, het goot! Niet onverwacht, want het weerbericht voorspelde al weinig goeds, maar tot nu toe viel het meestal mee. Vandaag niet, het bleef tot en met de lunch regenen en al die tijd bleven we in de camper. Per slot hebben we de laatste paar dagen hier best de tijd aan ons zelf. Maar toen het na de lunch nog regende maakten we maar een “regenplan”. Eerst naar het International Antarctic Centre en daarna boodschappen doen. Het centrum bleek prima opgezet te zijn. Het ontstaan en de geschiedenis van de ontdekking en vestiging van researchcentra werd duidelijk in beeld gebracht, evenals de beesten die er leven. Veel aandacht ook voor de pinguïns, inclusief een eigen groepje “invalide” pinguïns die hier onderdak gevonden hebben.
Een apart aspect was het ondergaan van een “Antarctic storm”. Je moest overschoenen en een dik windjack aan en in een ruimte werd een dergelijke storm inclusief wat sneeuw nagebootst.
Aardig om mee te maken, maar in een echte Antarctic storm sta ik er vast niet zo bij!
Morgen blijven we nog een dag hier. Ongeacht het weer gaan we een kijkje in de stad nemen. Hoe lang dat kijkje zal zijn hangt in hoge mate af van het weer.

14 februari. Naar Christchurch

We bleken gisteren opeens wel internet te hebben, dus kon het weblog toch verzonden worden. Het kan verkeren…
Vandaag was een rustig dagje, want we hoefden niet al te ver te rijden. Zelfs niet onze forse omweg in aanmerking nemende langs Lyttelton Harbour waar de haven van Christchurch aan ligt en daarna de Summit road die hoog over de bergen tussen de haven en Christchurch ligt. Omdat we ons geestelijk op slecht weer hadden voorbereid viel dit alleszins mee, want we hadden nauwelijks regen. De tocht was leuk, het havenstadje (sorry stad, de derde grote haven van het land) viel ronduit tegen, maar de tocht over de bergen was mooi. Uit de verte konden we voor het eerst Christchurch zien liggen (foto). Dat ligt ook aan een baai, maar deze is niet bevaarbaar, vandaar een alternatieve haven. We hebben een camping niet ver van het centrum, dat is te merken want hij is knap vol. Vooral vol met campers. Het is ongelooflijk hoeveel campers er in dit land wel niet rondrijden en hoeveel verschillende aanbieders ervan zijn! We hebben wat zitten turven en komen op zeker 30 verschillende verhuurders van campers, en dan te weten dat een veel groter land als Australië er maar vier heeft! De toeristenindustrie bloeit hier al een tijd geweldig, niet in de laatste plaats als gevolg van de schitterende natuuropnames uit “Lord of the Rings”, die velen in het echt willen zien. Dit is geen grapje, op onze officiële wegenkaarten staan alle plekken waar opnames gemaakt zijn aangetekend! (Hieruit blijkt overigens ook dat je de meeste niet kan zien omdat je er niet bij kan komen zonder 4Wdrive of helikopter).
Het afgelopen jaar was er weer een nieuw record, er kwamen 2 miljoen toeristen. Vroeg of laat komt hier de klad in en dan komt er een geweldige concurrentieslag onder de camperaanbieders die velen de das om zal doen. Dan kan je hier voor een prikkie campers huren!

13 februari. Akaroa

We worden met bewolking wakker, maar het regent niet! In de loop van de ochtend verdwijnen de wolken en wordt het stralend weer. Al voor die tijd zijn we van de camping naar het dichtbij gelegen Akaroa gelopen. Akaroa blijkt een lieflijk plaatsje te zijn dat aan een baai is gelegen. Het leeft ongetwijfeld van het toerisme, maar weet het niet al te druk te maken. Een kleinschalig pareltje. Volgens de ingewijden ligt dit vooral aan het feit dat de weg hier doodloopt, minstens anderhalf uur heen en via dezelfde weg weer terug om hier te komen. Het plaatsje is al oud, door Franse pioniers in 1840 gesticht. Veel Franse namen doen nog aan die tijd denken. Na eerst koffie en later lunch besluiten we de bergachtige rondrit door de Banks Peninsula te gaan maken. Dit peninsula is gevormd door drie vulkanen en steekt ver de oceaan in. De tocht duurt een uur of twee en is echt mooi. Het is een gebied dat steil uit de oceaan tot 800 meter hoog reikt, voor de helft doorsneden door de eerder genoemde baai. Om vanuit de hoogte de baai te zien is wonderschoon. Inmiddels hebben we het weerbericht voor de eerstvolgende dagen gelezen, regen, regen en nog meer regen. Vandaar de foto van de zonsondergang over de baai. Misschien duurt het wel voordat we er weer een zien.
Gisteren bleken we geen communicatie te hebben, dat zal vandaag wel niet anders zijn. Maar, we proberen het toch. Morgen naar Christchurch, daar zal het hopelijk beter zijn.

12 februari. De omgekeerde wereld

Het was vandaag ten opzichte van gisteren de omgekeerde wereld. Tot onze verbazing werden we na de hoosbuien van vannacht toch met een voorzichtig zonnetje wakker. We vertrokken op tijd om terug te gaan naar de oostkust, wellicht zouden we nu ook “deze” kant van de pas echt kunnen zien. Nu, dat lukte zowaar. Wat we gisteren al vermoedden bleek te kloppen, het dal is hier vrij nauw en veel nieuws hebben we dan ook niet gezien. Opnieuw bij Arthur’s Pass aangekomen stond het Berg-demoon al op ons te wachten en sloeg ongenadig toe. Ja, wat wil je, als we gisteren niet wilden horen, moeten we vandaag maar voelen.
Het weer betrok onmiddellijk en zon of blauwe lucht hebben we de rest van de dag niet meer gezien, regen wel! We zijn doorgereden naar Banks Peninsula en staan nu in Akaroa opnieuw aan zee. Op een dag van de Abel Tasman Sea naar de Pacific Ocean, NZ is echt niet zo groot. Voor zover we het kunnen zien ziet het er hier veelbelovend uit.

11 februari. De goede gok? En Murphy!

Toen we wakker werden regende, of beter, miezerde het nog steeds. Het was zwaar bewolkt, duidelijk geen weer om de bergen in trekken, zeker niet als het juist om het uitzicht gaat. Na het ontbijt zijn we aan een nieuwe planning ierHHbegonnen voor de laatste tien dagen. Eerst gebeld naar het Dolphin encounter in Kaikoura. Daar willen we in zee gaan zwemmen met dolfijnen en dat moet je van tevoren boeken, zeggen ze. Nu is dat vroege boeken tot nu toe in de praktijk nooit nodig geweest, dus al te serieus nemen we dit soort opmerkingen niet meer. Nu, in dit geval zaten we mis. Pas voor de 18e konden we boeken. Oké eerlijk is eerlijk, de 17e kon ook, maar alleen om half zes ‘s ochtends! Voor die dag is alles volgeboekt. Het blijkt dat er maar 13 mensen per keer met de dolfijnen mogen zwemmen, als de beesten er al zijn. Nu we die datum weten, en met een oog op het slechte weer hier, besluiten we vandaag niet naar het westen, maar juist naar het oosten, richting Christchurch, te gaan. Deze stad ligt een uurtje rijden hier vandaan. We vertrokken door alle deliberaties pas na tien uur van de camping, maar wat gebeurde er onderweg. Vanuit het westen werd het weer steeds beter, hier en daar een blauwe lucht. Geen donkere wolken meer, maar witte! En ja, als het weer in de bergen goed lijkt te zijn, moeten mensen als wij er direct gebruik van maken. Dus, zijn we omgekeerd en alsnog richting Arthur’s Pass gereden. Deze pas is een van de weinige verbindingswegen over de bergen tussen de oost- en westkant van het eiland en volgens velen de mooiste. Dat bleek te kloppen, het werd een mooie tocht. Heel bijzonder is te zien hoe echt hoge bergen als een gigantische wal opeens uit de laagvlakte oprijzen. Dan door die bergen naar de pas. Klimmen, grootse uitzichten, echt mooi. Maar, op het moment dat we de pas bereiken slaat het ons o zo bekende Berg-demoon toe. In tien minuten slaat het weer geheel om en rijden we in de wolken c.q. de regen. Nu hebben we gelukkig het mooiste stuk gehad, de rest gaat door een vrij nauwe kloof zonder veel uitzicht, maar het blijft toch wat jammer. We zijn neergestreken in Greymouth, een plaats aan de westkust waar we twee weken geleden aan voorbij gereden zijn. Het weer is alleen maar slechter geworden, het regent nu al uren echt hard. Precies zoals het volgens de boekjes aan deze kant van het eiland hoort te zijn. Maar waarom, waarom moet juist in de hevigste regenbui die we de gehele reis hebben gehad uitgerekend de gasfles leeg zijn? En het is bepaald geen sinecure deze in een nauw hokje aan de buitenkant van de camper te vervangen. Murphy! Morgen weer snel terug naar de oostkant.

10 februari. De bergen zoals wij ze kennen..

Voor het geval de foto niet geheel duidelijk is citeer ik even uit de gids “Vanaf de zuidkant van Lake Pukaki heeft u over het helblauwe water een adembenemend uitzicht op Mount Cook en de Nieuw-Zeelandse Alpen. Tja, we hebben de vorige week kennelijk al ons geluk voor bergen voorlopig opgebruikt, het werkelijke uitzicht was zoals we in bergen gewend zijn. Al bij het opstaan wisten we dat de dag anders dan gepland zou verlopen. We wilden naar Mount Cook rijden om er een paar uur op de berg te wandelen, echter het regende en het zicht was minimaal. We hadden de berg al een keer in alle glorie gezien, de camping was niet zodanig dat we er nog graag een dag zouden willen wachten op eventueel beter weer, dus zijn we verder getrokken. Na het beroemde uitzichtpunt (waar een van onze trouwe weblezers ons ook nog een prachtige foto van stuurde), gingen we verder over de hoogvlakte met haar vele (stuw)meren. Een bezienswaardigheid hier is de Church of the Good Shepherd, die moet je zien. Nu, het ligt op de route, dus dat is geen probleem. Maar wat een hype! Oké, het kerkje staat op een mooi plekje aan het meer, is van steen, misschien 10 bij 10 meter groot en gebouwd in 1935. Maar dat is het dan wel. Big deal, denk je. Ja, inderdaad. De bussen rijden af en aan. Klopt, ook weer bussen met Japanners! Je moet in de rij staan om binnen te kunnen, waar niets bijzonders is te zien. Op zulk een moment krijg je wel even genoeg van het toeristische gedoe in dit land. Na de hoogvlakte hebben we de Inland Scenic Route genomen verder naar het noorden. Inderdaad een mooie en rustige weg. We zitten nu in Glentunnel, morgen willen we naar het westen, de Arthur’s Pass over. Hopelijk wordt het weer wat beter, want momenteel regent het.

9 februari. Onderweg.

Vandaag reden we op ons gemak terug naar het midden van het eiland. De belangrijkste stop was nog aan de kust, bij de Moeraki Boulders. Zoals de foto laat zien liggen hier grote ronde stenen bollen op het strand (ooit waren er ook kleine, maar die zijn “verdwenen”). Uit de verte lijkt het niet zo bijzonder, maar als je er tussen door loopt vraag je je toch af hoe zoiets kan ontstaan. Het antwoord wordt er gegeven, maar is zo vaag dat ik het niet meer kan reproduceren. Maar, het is echt apart!
Verder rijden we opnieuw door kilometers voornamelijk voor schapen gecultiveerd land. Ooit gehoord dat er in NZ 35 miljoen schapen zouden zijn (op minder dan 5 miljoen NZlanders), inmiddels geloof ik dat blind.
We zitten nu op een camping in de buurt van Twizel. Morgen gaan we de grote bergketen met o.a. Mount Cook van de andere kant bekijken. Dat is, als het weer goed blijft. Helaas worden de voorspellingen wat dat betreft minder, maar wat er ook gebeurt, over het weer mogen we voor NZlandse begrippen niet klagen.

8 februari. De Otago Peninsula.

Nu, onze zorgen van gisterenavond werden werkelijkheid. We werden keer op keer wakker van het schudden of het lawaai. Onwaarschijnlijk hoe hard het hier kan waaien, terwijl het weer op zich echt mooi is. Volgens de taxichauffeur van gisterenavond was het hier de beste zomer in 12 jaar! Vandaag gingen we de Otago Peninsula bezoeken. Hier is – volgens alle toeristenuitbaters - veel te doen, wij hebben slechts drie dingen voor ogen. Eerst willen we naar “het kasteel”, dan naar de broedkolonie van de albatrossen en als laatste de yellow eyed penguins zien. Het “kasteel” werd vanaf 1871 voor en door ene William Larnach gebouwd. Men is er in totaal 15 jaar mee bezig geweest. Het is het enige “kasteel” in NZ, en hoe je het ook bekijkt, een indrukwekkend huis gezien de tijd en het pionierskarakter van NZ. Larnach was natuurlijk niet de eerste de beste. Hij kwam uit Australië, was bankdirecteur, eigenaar van nogal wat ondernemingen, een heel bekende minister van een kabinet dat als eerste ter wereld vrouwen kiesrecht gaf….. er valt nog veel meer over hem te vertellen. Maar dat roem en rijkdom niet gelukkig maakt…. moge opnieuw blijken uit het feit dat hij zich in het parlementsgebouw een kogel door het hoofd schoot omdat zijn derde vrouw het hield met zijn een na oudste zoon. Al met al een heel interessant gebouw, prachtig gerestaureerd en gevuld met veel van de originele meubels en een grote, mooi aangelegde tuin. Tel daarbij het mooiste uitzicht van Dunedin, en het kan niet stuk. We bleven er tot na de lunch.
Toen naar het einde van het schiereiland, naar de albatrossen kolonie. Hier is een groot informatie centrum opgezet, waar je van alles kan leren over het leven van de albatrossen. Interessant, maar de echte beesten waren natuurlijk het belangrijkste doel. Nu, dat viel toch wel meer dan en tikje tegen. We werden door een overigens heel leuke en goed geïnformeerde gids naar een uitzichtpunt gedirigeerd dat bleek te bestaan uit een volledig afgesloten ruimte met wat ramen erin. En op een afstand van tussen de 20 en 50 meter zaten maar liefs 5 albatrossen met hun jong. En we konden zowaar het kopje van een jong zien…
Tja, we zijn natuurlijk stinkend verwend, maar als je op de Galapagos eilanden op decimeters langs vele tientallen beesten hebt gelopen, valt dit toch wel een beetje tegen.
Omdat de pinguins als nog veel zeldzamer dan de albatrossen werden afgeschilderd, hebben we deze maar overgeslagen. Die moeten dan wel zo ongeveer onzichtbaar zijn.ierHH

7 februari, het tweede deel van de Southern Scenic Route.

We waren erg vroeg wakker en besloten maar direct op te staan. We moesten weer hoognodig boodschappen doen en we waren al ver voor negen uur in de plaatselijke Woolworths. Helaas, die bleek lang niet alles te hebben wat we nodig hadden, terwijl het echt een grote supermarkt was. Niets aan te doen, we komen er wel meer tegen. En ja hoor, niet veel later stonden we opnieuw in een supermarkt. Bij deze keten komen we heel vaak en hij had bijna alles wat we nodig hadden. Met uitzondering van een kleinigheid, onze wijnvoorziening. Kennelijk is er in dit gedeelte van NZ een overheidsbepaling die drankverkoop limiteert tot echte slijterijen. Laten de lezers zich geen zorgen maken, die hebben we uiteindelijk ook gevonden.
De tocht langs het tweede deel van de Southern Scenic Route viel alleszins mee. Het eerste deel van gisteren vonden we aardig, maar ook niet meer dan dat. Vandaag, was prima. De route heel afwisselend, heuvelachtig terrein met weidevelden, bossen, prachtige baaien, oude stadjes (in de ogen van de hedendaagse NZlander) en enkele bijzondere attracties als de Curio Bay waar bij laag water 160 miljoen jaar oude fossiele boomstammen te zien zijn, of de waterval van Purakaunui. Deze waterval heeft niets spectaculairs, maar is echt een plaatje om te zien.
Mooi op tijd bereikten we Dunedin, deze plaats was ooit de grootste van NZ. Dat was eind 19e eeuw toen de goudvondsten in de omgeving gigantisch waren. In deze tijd zijn hier verschillende mooie en interessante gebouwen neergezet, waaronder het station (foto).
Wij zijn hier nu meer dan 100 jaar later, en nog steeds zijn deze gebouwen het hart van de stad. We hebben er vanmiddag rondgelopen, veelal in verbazing. Het lijkt wel of dit deel van NZ nog weer jaren achter loopt op de rest van het land. Etalages van winkels zoals je ze in Nederland 40 jaar geleden zag. Een provinciestad in Nederland zou zich er diep voor schamen.
Echter, we hebben gegeten in ”A cow called Berta” en daar was niets mis mee. We zijn met de taxi terug gegaan, nu het weblog nog. Het weer verandert duidelijk. De wind is zo hard gaan waaien dat de camper heen en weer schudt, hoe zal het slapen gaan?

6 februari. Tienduizenden schapen…

Vandaag gingen we over de Southern Scenic Route via de zuidkust van het eiland op weg naar het oosten. Vrij snel lieten we het Fiordland National Park achter ons, werden de bergen heuvels en kwamen we in gecultiveerd gebied terecht. Het is hier een en al veeteelt. Een beetje koeien, maar vooral schapen, en niet zo weinig ook. Tienduizenden hebben we gezien. Op zich is het fenomenaal hoeveel land er ooit met weinig hulpmiddelen door de pioniers ontgonnen is, maar voor de toerist van vandaag had het zeker wel een onsje minder gekund. De veeteelt wordt hier op een andere manier als bij ons uitgeoefend. Hier stoppen ze gigantisch grote aantallen beesten (echt honderden) op een relatief klein weiland, laten dat kaal grazen en verplaatsen de beesten vervolgens naar een ander gebied. Je ziet dus vooral lege velden en af en toe een groot aantal beesten op een hoop. Heel apart! In de loop van de dag zijn we in Bluff geweest. Dit is volgens de Bluffenaren de eerste Europese vestiging in NZ, hoe dan ook is het het zuidelijkste dorp op het Zuid-eiland. We zitten nu in Invergargill. Het doel is morgen de Oostkust te bereiken.

5 februari. Doubtful Sound.

De tocht had een twijfelachtig begin. We waren door de dames van de camping gevraagd om om 10 minuten over 10 klaar te staan om opgehaald te worden voor deze daglange trip. En ja, dan staan wij er ook om 10 over 10. Wat er kwam, geen bus. Om 25 over 10 zagen we de bus langs de camping rijden, zonder te stoppen. Ik naar binnen, hé er gaat iets niet goed… 10 over 10 klaarstaan, lang niets, nu eindelijk bus, niet gestopt…. Je snapt het wel. O mijnheer, die bus komt nog terug hoor, die moet in Te Anau eerst nog andere mensen ophalen, niets aan de hand. Niets aan de hand? Waarom moeten we hier dan om 10 over 10 klaar staan? Ach mijnheer, dat doen we expres, u moet eens weten hoeveel mensen er te laat op komen draven!! Geen dank, graag gedaan.
Je bent niet zomaar in de Doubtful Sound. Eerst met de bus naar Manapouri. Daar wachten totdat de boot vertrekt die je naar het andere eind van Lake Manapouri brengt. Deze tocht over een op zich mooi meer duurt ruim een uur. Dan moet je met een andere bus weer twintig kilometer over een onverharde weg rijden om bij het begin van de Doubtful Sound te komen. Voordat je aan dit traject begint bekijk je de plaatselijke waterkrachtcentrale die, heel bijzonder, diep ondergronds is aangelegd. Op deze manier kon men gebruik maken van het bestaande meer en hoefde er geen stuwmeer te worden aangelegd. Erg inventief en best interessant. De waterkrachtcentrale plus de bustocht duurde weer geruime tijd, met als resultaat dat we om 3 uur eindelijk op de boot in de fjord waren. Het meest opvallende van deze fjord was misschien wel hoe anders hij is dan de Milford Sound van gisteren.
De Doubtful is veel langer en breder, maar ook veel minder spectaculair. Hier stijgen geen steile kale granietrotsen uit zee op, nee de bergen zijn vrijwel allemaal begroeid en meer glooiend. Het geheel geeft een heel sereen gevoel, dit mede omdat er hier vrijwel geen andere boten rondvaren. Maar, wel dolfijnen! Prachtig!!
Opnieuw hebben we geluk met het weer, het is opnieuw droog. Maar nu waait het veel harder en is het bewolkt. Op zich is het een geheel andere ervaring als gisteren, maar als je slechts de tijd hebt om er een te doen, doe dan vooral de Milford Sound. Dit mede omdat je er niet de gehele dag voor nodig hebt. Want na de drie uur durende boottocht, moesten we weer in de bus, op de boot het meer over en opnieuw in de bus naar de camping. Kortom, een lange dag vandaag.

4 februari. Milford Sound

We hadden als vaker de wekker op tijd gezet, want het is best een eindje rijden naar de Milford Sound. Toen we naar buiten keken, bleek het weerbericht er niet naast te zitten; het miezerde. Cora drong aan toch te vertrekken en niet te wachten tot het op zou klaren, dus om 9 uur reden we. De tocht op zich bleek inderdaad mooi te zijn. Eerst langs het uitgestrekte meer waar Te Anau aan ligt, dan door bossen, over een hoogvlakte en dan steil de bergen in. Via een tunnel kom je aan in het gebied van de Milford Sound en ….. het weer was er stralend! Bij de fjord aangekomen besluiten we gezien het prachtige weer ook vandaag een rondvaart te gaan maken, “hebben is hebben, en krijgen is de kunst” nietwaar. We besluiten te boeken op een uitgebreide tocht van drie uur, dat kan nog net omdat we er minuten voor 11.30 zijn! (Goed idee van Cora, vroeg weg!). Deze tocht bleek zeer de moeite waard te zijn. En lang niet vol bezet. We stopten onderweg op vele plaatsen. Zeeleeuwen, watervallen, bijzondere rotsformaties, het onderwater observatorium, gigantisch hoge bergen, gletsjers, het hield niet op. Er was een zeer deskundige gids aan boord en het weer bleef prima! Een stralende lucht en dan te weten dat het hier 3 van de 4 dagen regent (gemiddeld 7 a 8 meter regen per jaar!). Het is begrijpelijk dat er veel mensen op afkomen, want de Milford Sound is echt een heel mooie fjord. Na drie uur staan we weer aan de kant, op naar huis. Opnieuw valt op hoe verschillend vooral bergwegen zijn als je ze van A naar B of juist andersom rijdt. De terugweg was ook een leuk traject, Morgen opnieuw een Sound, daarover later meer.

3 februari. Op naar Te Anau

Met enige weemoed namen we afscheid van Wanaka, het was ons hier goed bevallen. Op weg naar Te Anau kwamen we eerst langs Queenstown, de grootste plaats in deze omgeving. Dit is de adventure town van NZ. Hier is het bungy jumpen uitgevonden en kun je tientallen andere spannende dingen doen. Raften, hanggliden, parapenten, canyon swingen (geen idee wat het is maar het is heel spannend), “you name it, we’ ve got it”, aldus de commercie hier. Nu, je begrijpt dat we hier natuurlijk niet zomaar aan voorbij konden gaan, dus hebben we gekozen voor… het Kiwi and Birdlife Park. Ook spannend, want het viel echt niet mee om de ’s nachts levende Kiwi’s in het heel grote en vrijwel pikdonkere hok te vinden. Leuk park overigens. Nog een paar uur rijden verder waren we in Te Anua. Dit is de plaats waar vandaan je de Milford of de Doubtful Sound kan doen. Dit zijn beiden fjorden. De Milford is heel bekend, een van de toeristische hoogtepunten van NZ, maar volgens ingewijden is de Doubtful eigenlijk mooier.
We hebben de tijd, hoeven niet te kiezen, dus doen het ook niet, Het weerbericht voor morgen is niet al te veelbelovend, maar overmorgen wordt het beter. We boeken de Doubtful voor overmorgen. Bij deze fjord kan je zelf niet met de camper komen en moet je altijd een georganiseerde tocht boeken. Naar de Milford kan je zelf rijden, en of we er nog gaan varen, zien we wel als we er zijn. De route op zich zou al zeer de moeite waard zijn.
Nu is er nog iets dat je hier “moet” doen en dat is een bezoek aan de grot met glimwormen. Wanneer dat in te plannen? Overmorgen zijn we pas om 9 uur terug, dat gaat niet. Morgen zullen we wellicht niet al te laat terug zijn, maar het is ook niet prettig om op een bepaald tijdstip terug te moeten zijn. Houdt over nog een derde dag hier blijven, of vanavond gaan. De laatste tocht vertrekt om 20.45, dat kunnen we gemakkelijk halen. Dus we boeken voor vandaag. Op ons gemak een plekje op de camping uitgezocht, gegeten en naar het vertrekpunt van de boot gewandeld, want je moet eerst met een boot het meer over om bij de grot te komen.
Nu, dan blijkt dat we in een super toeristenplek terecht zijn gekomen. Er kunnen zeker 150 mensen op de boot, en die staan ook nog te wachten ook! Om bijna 9 uur ’s avonds! Dat hebben we hier nog niet meegemaakt, iedereen klaagt juist dat de toeristen dit jaar wegblijven. Het zijn voor 2/3 derde deel Japanners. Dit is echt apart, want Ruud en Mieke hadden 8 jaar geleden hier ook al deze ervaring. Zo kom je de Japanners weken niet tegen, en dan verzuip je er opeens in, echt onwaarschijnlijk. De glimwormen op zich waren talrijk - nooit zagen we er zoveel tegelijk - maar de tocht wordt niet echt een succes. De massaliteit ervan stuitte je te zeer tegen de borst. De gidsen zouden zo als sergeant majoor het leger in kunnen (maar ja, er moeten X aantal mensen per uur door de grot worden gestouwd). We waren blij (laat) weer terug te zijn en nog blijer dat we voor deze tocht niet een hele dag extra op de camping zijn blijven staan. Morgen rijden we hoe dan ook naar de Milford sound en kijken we daar verder.

2 februari. De Siberia Experience

Het eerste wat we deden toen we wakker werden was naar buiten kijken. Hoe ziet het weer er uit. Nu, het weer bleek er nog maar zo, zo uit te zien. De regen was gestopt, maar er lag nog een dik wolkendek boven ons. Tijdens het ontbijt wist het zonnetje zo af en toe door de wolken te glippen, maar overtuigend was het allerminst. Nu bestaat het eerste deel van de Siberia Experience uit een scenic flight tussen de bergen en dan is het wel zo handig als je ook wat van die bergen ziet. Na enig aarzelen besloten we toch te vertrouwen op het nog miezerige zonnetje en zijn we teruggereden op de weg die we eergisteren al hadden gereden. Om ongeveer half elf waren we weer bij het vliegveldjejeje. Het weer knapte steeds verder op, maar volgens de piloot zou het vast nog beter worden als we de tijd hadden om nog twee uurtjes te wachten. Natuurlijk hadden we dat en na twee uur wij het vliegtuigje in. Het bleek nog steeds hetzelfde vliegtuigje te zijn waarmee Mieke en Ruud acht jaar geleden gevlogen hadden. Na een zeer hobbelige start de lucht in, het was echt weer een ervaring. We vlogen door diep uitgesleten dalen de bergen in die ons steeds hoger insloten. De wolken waren bepaald nog niet allemaal verdwenen, maar dat maakte de ervaring juist extra bijzonder. Hier en daar torende een besneeuwde top boven je uit of vloog je opeens langs een gletsjer van waaruit een grote waterval in het niets verdween. Adembenemend! Na deze vlucht landden we op een grasveldje in de Siberia vallei, van waaruit we naar de Wilkin rivier zouden lopen. Deze wandeltocht was op zich best te doen, maar eerst moesten we een gletsjerriviertje doorwaden. En dat water is koud! Onwaarschijnlijk!!. De vallei was prachtig om te zien, maar we konden er niet al te lang blijven, want bij de rivier zouden we om half vier opgehaald worden door een jetboot om ons weer terug te brengen naar het begin. We moesten goed doorlopen om er op tijd te zijn, maar het lukte natuurlijk wel. De tocht met de jetboot was weer een avontuur op zich. De voortstuwing van deze boten werkt net als bij de jetski’s met waterstralen die onder heel hoge druk staan en waarmee ook gestuurd wordt. Hierdoor kunnen ze over slechts tien centimeter diep water varen, bereiken ze meer dan 100 kilometer per uur en zijn ze onwaarschijnlijk wendbaar. De onze is niet sneller gegaan dan 75 kilometer per uur, maar het is echt een belevenis om met die snelheid over ondiepe plaatsen of stroomversnellingen te razen. En zodra je denkt een beetje te weten wat er met zo’n boot kan, ligt hij op zijn kant en draai je een rondje van nog geen 5 meter breed. Iedereen nat, maar wie maalt daar om! Kortom, een prachtig vier uur lang durend avontuur. Mieke en Ruud, bedankt voor de suggestie, een uitstekende tip! We zijn voor de avond weer teruggegaan naar de uitstekende camping van de afgelopen twee dagen in Wanaka. Hier liggen de winkels naast de deur en zijn we vast wat opgeschoten naar het doel van morgen. Er is alleen wel een kleine verandering ten opzichte van gisteren. Er blijkt inmiddels een heus rapfestival naast de deur plaats te vinden, hopelijk stopt het op een beetje christelijke tijd….. Rappers doen vast niet aan burengerucht na 11 uur ’s avonds, toch?

1 februari. Wanaka

Geheel volgens de weersvoorspelling werden we met donker, al wat regenachtig, weer wakker. Laat wakker, want we hadden vandaag immers geen haast, dus stond de wekker niet. Na op ons gemak ontbeten te hebben, zijn we eerst boodschappen gaan doen in de plaatselijke supermarkt. Ze hebben er hier maar een, maar die is wel 7 dagen per week van 8 tot 8 open.
Om niet de gehele dag op de camping door te brengen (en lekker te lezen), hadden we een tweetal verzetjes gevonden. Het eerste was het Pilots museum. Hier werd aandacht gegeven aan de duizenden piloten uit NZ die in de eerste en tweede wereldoorlog aan de geallieerde kant meegevochten hebben, de luchtoorlogen zelf en enkele exemplaren van de antieke vliegtuigen waarin ze destijds vlogen. Tot onze verbazing was het twee uur later toen we er weer uitkwamen, nu echt in de stromende regen. De volgende stop was Puzzling World. Hier vind je een 1,5 kilometer lang drie dimensionaal labyrint, en een aantal ruimtes waarin je percepties bij de neus worden genomen. Het eerste hebben we gelaten voor wat het was (zeker in de regen), maar de “illusion rooms” hebben we wel gedaan. Best leuk!
Terug op de camping nog de was gedaan en nu maar duimen dat het weer morgen echt beter is. Dan willen we namelijk de voor vandaag geplande Siberia Experience gaan doen. Twee lezers (Ruud en Mieke) hebben ons hiervoor enthousiast gemaakt en weten wat dit is. Hopelijk kunnen we de anderen er morgen uit de eerste hand over vertellen.