Nu, onze zorgen van gisterenavond werden werkelijkheid. We werden keer op keer wakker van het schudden of het lawaai. Onwaarschijnlijk hoe hard het hier kan waaien, terwijl het weer op zich echt mooi is. Volgens de taxichauffeur van gisterenavond was het hier de beste zomer in 12 jaar! Vandaag gingen we de Otago Peninsula bezoeken. Hier is – volgens alle toeristenuitbaters - veel te doen, wij hebben slechts drie dingen voor ogen. Eerst willen we naar “het kasteel”, dan naar de broedkolonie van de albatrossen en als laatste de yellow eyed penguins zien. Het “kasteel” werd vanaf 1871 voor en door ene William Larnach gebouwd. Men is er in totaal 15 jaar mee bezig geweest. Het is het enige “kasteel” in NZ, en hoe je het ook bekijkt, een indrukwekkend huis gezien de tijd en het pionierskarakter van NZ. Larnach was natuurlijk niet de eerste de beste. Hij kwam uit Australië, was bankdirecteur, eigenaar van nogal wat ondernemingen, een heel bekende minister van een kabinet dat als eerste ter wereld vrouwen kiesrecht gaf….. er valt nog veel meer over hem te vertellen. Maar dat roem en rijkdom niet gelukkig maakt…. moge opnieuw blijken uit het feit dat hij zich in het parlementsgebouw een kogel door het hoofd schoot omdat zijn derde vrouw het hield met zijn een na oudste zoon. Al met al een heel interessant gebouw, prachtig gerestaureerd en gevuld met veel van de originele meubels en een grote, mooi aangelegde tuin. Tel daarbij het mooiste uitzicht van Dunedin, en het kan niet stuk. We bleven er tot na de lunch.
Toen naar het einde van het schiereiland, naar de albatrossen kolonie. Hier is een groot informatie centrum opgezet, waar je van alles kan leren over het leven van de albatrossen. Interessant, maar de echte beesten waren natuurlijk het belangrijkste doel. Nu, dat viel toch wel meer dan en tikje tegen. We werden door een overigens heel leuke en goed geïnformeerde gids naar een uitzichtpunt gedirigeerd dat bleek te bestaan uit een volledig afgesloten ruimte met wat ramen erin. En op een afstand van tussen de 20 en 50 meter zaten maar liefs 5 albatrossen met hun jong. En we konden zowaar het kopje van een jong zien…
Tja, we zijn natuurlijk stinkend verwend, maar als je op de Galapagos eilanden op decimeters langs vele tientallen beesten hebt gelopen, valt dit toch wel een beetje tegen.
Omdat de pinguins als nog veel zeldzamer dan de albatrossen werden afgeschilderd, hebben we deze maar overgeslagen. Die moeten dan wel zo ongeveer onzichtbaar zijn.ierHH
Geen opmerkingen:
Een reactie posten