31 januari. Reisdag.

Het was vandaag vooral een reisdag, maar met een apart begin. Na afloop van onze wandeling gisteren rondom Lake Matheson hebben we koffie gedronken in het naastgelegen café. Daar zag Cora op het menu haar favoriete ontbijt (scrambeld eggs met gerookte zalm) staan, dus wat moesten we vanochtend doen?? Juist, terug naar Lake Matheson om er te gaan ontbijten. Inmiddels hebben we al heel veel tijd in campers doorgebracht, maar nog nooit zijn we “uit” gaan ontbijten. Vandaag dus wel, want als Cora iets in haar hoofd heeft…..
Van weeromstuit heb ik ook maar mijn favoriete ontbijt genomen, gebakken eieren op toast met witte bonen in tomatensaus. Dat vind ik heerlijk, maar Cora begrijpt echt niet hoe iemand dat kan eten.
Daarna op weg naar Wanaka. Een leuke tocht, eerst parallel aan de zee tot Haast en daarna het land in. Onderweg kwamen we enkele mooie meren tegen met nog mooiere luchten. Die luchten bleken niet alleen mooi te zijn, maar ook een waarschuwing in te houden. Morgen wordt het weer hier een dag lang echt nat, aldus het weerbericht. Nu hadden we morgen weer een sportief dagje uit gepland, dat hebben we voorlopig maar een dagje opgeschoven. We geven onszelf morgen een dagje vrij. We staan nu op een prachtige camping in Wanaka, met rondom uitzicht op de bergen. We houden het hier wel even uit en er is ongetwijfeld ontvangst zodat we het weblog weer kunnen updaten.

30 januari. Wat een dag, deel 2

Maar, dat was nog maar het begin van de dag. Om twaalf uur hadden we onze heli hike. Dit houdt in dat je met een helikopter hoog op de gletsjer wordt gedropt. Dan met een gids een wandeling over de gletsjer maakt van enkele uren en daarna weer met een helikopter naar beneden gaat. Mede gezien het stralende weer was ook dit uniek. Het uitzicht tijdens de helikoptervluchten was perfect, de landing zo op het ijs heel apart. Natuurlijk werden er tijdens de vluchten wat stuntjes uitgehaald terwijl we vlak langs de rotsen en watervallen vlogen, maar als je in gedachte houdt dat de piloot zelf ook aan boord is valt het wel mee.
Een wandeling over een gletsjer is erg moeilijk te beschrijven. De weidsheid van het uitzicht, de heel bijzondere kleuren blauw van het ijs, de ijsgrotten en waterstromen, de gigantische grote ijsrotsen, het is allemaal heel bijzonder. En daar liepen we gewoon in ons T-shirt!
Volgens de gids gebeurt dat niet vaker dan een keer of 5 per jaar. Nu zal dat ongetwijfeld overdreven zijn, maar hoe dan ook waren we vandaag bofkonten eerste klas.
Van weeromstuit zijn we ook nog lekker uit gaan eten, om een perfecte dag perfect af te sluiten. Ja, wat een dag!

30 januari. Wat een dag, deel 1

De wekker liep vroeg af, want we gingen wandelen rondom Lake Matheson. Als het mooi weer is kun je daar de twee hoogste bergtoppen zowel aan de horizon als in het meer weerspiegeld zien (de Mount Cook en Mount Tasman). Dit is volgens de boeken misschien wel het mooiste uitzicht van NZ, zeker als je er in de vroege ochtendzon bent. Nu hadden we tot vandaag nog geen hoge bergen gezien want ze gingen - zoals meestal - voortdurend schuil in de wolken, maar vroeg op waren we. En niet voor niets, er was letterlijk geen wolkje aan de hemel! Voor acht uur liepen we rond het meer, het uitzicht was hemels. Het mooiste uitzichtpunt heet “Reflection Island”. We hadden het helemaal voor ons zelf en hebben er tien minuten stil zitten genieten. Als je wat zei fluisterde je vanzelf, want de magie mocht niet doorbroken worden. De deels besneeuwde bergen aan de horizon, weerspiegeld in het water. De ochtendnevel op het water, de bomen langs de kant, hier en daar een eend. Echt een onvergetelijke ervaring.

29 januari. De gletsjers.

De eerste stop vandaag is het dorpje Frans Jozef, in de buurt waarvan de Frans Jozef gletsjer eindigt. Het bergmassief in dit deel van NZ is best hoog, met een hele rits bergen van meer dan 3 km. Hier komt de westenwind uit de Abel Tasman Zee aan land, moet omhoog over de bergen, met als resultaat meestal regen onder aan de bergen (gemiddeld 5 meter per jaar!) en sneeuw in de bergen. Er zijn hier dan ook tientallen gletsjers, waaronder de Frans Jozef. Eerst naar de gletsjer! Nu, dat werd een regelrechte afknapper. In de verte zagen we wat ijs, maar we mochten al een paar kilometer voor het einde van de gletsjer niet verder lopen, want de rivier was niet stabiel. Hij veranderde vaak en snel van bedding. Nu, het riviertje stroomde wel snel, maar was slechts een paar meter breed en decimeters diep. Bovendien kon je voor je gevoel best veilig langs de rand van de brede ravijn lopen. Maar we begonnen er niet aan, want het gehele dal gaf al niet het gevoel in een gletsjer omgeving te zijn. We hielden ons voor elkaar natuurlijk groot, maar we dachten elk…. als dit nu een van de hoogtepunten van het Zuid-eiland moet zijn….
Oke, verder. Na een lunch met een mooi uitzicht in de camper langs de weg, op naar de volgende gletsjer, de Fox Glacier. Nu we zijn weer helemaal in ons sas. Dit was wat we verwachtten. Grote morenen afzettingen, diep uitgesleten bergen en een wilde stroom ijswater Je kon tot op tientallen meters van de ook weer tientallen meters hoge ijswand lopen. Indrukwekkend prachtig! De dag was toch weer goed.
We blijven twee nachten in Fox Glacier, want morgen gaan we een heli hike maken. Wat dat is, daarover kunnen we ongetwijfeld na afloop vast meer vertellen.
Helaas geen ontvangst hier. Dat gebeurt niet vaak, maar steeds als we ergens meer dan een dag blijven staan. Hopelijk overmorgen weer wel.

28 januari. Langs de westkust.

De eerste stop was niet ver weg, de robbenkolonie bij Cape Foulwind. Altijd leuk om deze beesten te zien, zeker als er zoals nu jongen zijn. Ongelooflijk hoe onhandig die beesten op land zijn en als je ze dan in het water tegenkomt weet je niet wat je ziet! We wandelden verder langs de kliffen naar een nabijgelegen vuurtoren, een mooie ochtendgymnastiek van zo’n anderhalf uur. Daarna koffie in een nabijgelegen restaurant. De ligging en het uitzicht waren zo mooi dat we bijna besloten om maar te blijven zitten totdat het lunchuur aangebroken was, maar we zijn toch opgestapt. Ja, we zijn soms keihard voor onszelf. Zeker als je weet dat ze gestoomde mosselen op de kaart hadden staan met een uitstekende Sauvignon Blanc, en op ons de al dagen oude broodjes lagen te wachten.
De route vandaag liep langs de westkust waardoor de blowholes en de “pancake” rotsen bij Punakaiki de volgende stop was. Dit bleek inderdaad een bijzonder gebied te zijn. De rotsen zien er inderdaad uit als op elkaar gestapelde pannenkoeken, echt een gek gezicht. Omdat we er hij hoog water waren blowden de blowholes ook nog, wat wil je nog meer! O ja, goed weer natuurlijk, nu dat hadden we ook nog! Echt iets om hier aan de westkust dankbaar voor te zijn. We zitten nu in Hokitika, morgen gaan we richting de gletsjers.

27 januari. Wat nu?

Uiteindelijk werd het best een lange dag, maar dat werd veroorzaakt doordat we zonder echt doel vertrokken. We wilden eerst verder noord-westwaarts, naar de Golden Bay. Dit begrenst de noordkant van het Abel Tasman NP. De weg ernaar toe liep tussen twee nationale parken door en was prachtig, wel met veel klimmen en dalen. Aan de Golden Bay ligt het Abel Tasman Memorial, ooit in 1970 door Juliana onthuld vanwege het feit dat Tasman in 1642 in deze baai voor anker is gegaan en daarmee feitelijk de ontdekker van Nieuw Zeeland werd. Hij benoemde deze baai overigens geheel anders, en wel moordenaarsbaai. Hier werden door de Maories namelijk vier van zijn zeelieden vermoord en koos Abel vervolgens het hazenpad. De baai is mooi, we zouden nog naar het uiterste puntje kunnen reizen, maar het geheel heeft wel erg veel weg van 90 mile beach. Inclusief de noodzaak om het laatste stuk in een georganiseerde trip af te leggen. En er zelfs een duin van waaraf… wegwezen!! Dus zijn we de gehele weg weer teruggereden (in Nieuw Zeeland overkomt je dat vaker, zeker in het dunbevolkte Zuid-eiland). Dan echt naar de westkust, de doorsteek naar Westport. Opnieuw een mooie omgeving. In het begin reden we heel lang door een tuinbouwgebied. Oneindig veel appelbomen en nog veel meer. Met uitzondering van wat wijn, hadden we tot nu toe eigenlijk alleen maar veeteelt (schapen en runderen) gezien. Zodra we de Motueka vallei achter ons hadden gelaten, waren we wat dat betreft weer op bekend terrein.
Om half zes kwamen we in Westport aan. Morgen doen we het wat rustiger aan.
Inmiddels heb ik ook het fenomeen “sandflies” ontdekt, of beter, zij mij. Gisteravond ben ik zeker tien keer door die beesten gestoken, dikke bulten en ze blijven jeuken! Sandflies zijn zo klein, dat je ze bijna niet ziet. Maar voelen…

26 januari. Wandelen in het Abel Tasman NP

Er was ons op onze wandeldag goed weer voorspeld, maar bij het wakker worden lag dat toch iets anders. Het bleek te regenen! Je snapt, doorzetters als wij zijn, laten we ons niet kisten, dus klimmen we in de boot. Dat is hier overigens een aparte ervaring, want je klimt in een boot die op een trailer ligt die achter een tractor hangt. Dan rijdt je een eindje verderop het strand op en wordt de trailer achteruit de zee in gereden. Boot drijft los, en varen maar.
We gaan vandaag een deel van een bekende meerdaagse wandeling lopen, de Abel Tasman Coastal Track. We worden daartoe afgezet in een baai, bijna een uur varen noordwaarts van hier en lopen vandaar terug naar de camping, De weergoden zijn met ons, want zodra de boot te water gaat stopt het met regenen, in de loop van de ochtend klaart het zelfs meer en meer op en wordt het en stralende dag! De wandeling is echt de moeite waard met heel mooie uitzichtpunten. Hij is wel zes uur lang, maar daar maalt Cora niet om. En ik? Dat zien we morgen wel als ik het bed uit kom en mijn spieren voel.

25 januari. Naar het Abel Tasman National Park

Vanochtend stond eerst de beroemde Charlotte Drive op het programma, de weg langs – je raadt het misschien al – de Charlotte Sounds. Een “sound” hier is vergelijkbaar met een fjord bij ons. Het bleek inderdaad een bijzonder mooie weg te zijn, die zich van vergezicht naar vergezicht slingerde. Daarna op naar het Abel Tasman NP, waar we morgen gaan wandelen. In Nelson zochten we bij de Informatie alle benodigde informatie etc bij elkaar en lunchten we geweldig goed. We namen slechts een glaasje wijn – er moest nog gereden worden – maar witte wijnen weten ze hier te maken!! Het doel was Marahau, de laatste stop voor het park waar je alleen in mag wandelen. We bleken niet de enige te zijn die in het bekendste park van NZ willen wandelen, het is hier echt vol. We waren gelukkig vroeg, anders hadden we zeker geen plek op de camping weten te krijgen. We hebben nummer 56, meer plaatsen zijn er niet. Morgen gaan we met de boot over zee naar het noorden, worden we aan wal gezet en lopen we weer terug naar de camping. We hebben in zoverre pech dat het getij ons niet goed gezind is. Er is een plek die met laag water doorwaadbaar is, maar als wij er zo ongeveer zullen zijn is het juist hoog water. Een uurtje of wat omlopen, wie piept daar nu om. Anderen lopen hier dagen rond.
Waar ik wel om piepte – en meer dan dat – was dat we vandaag op de weg een absolute kl….. tegenkwamen. We reden over een nieuw geasfalteerd stuk weg, wat hier betekent dat er een dikke laag steentjes op ligt. De toegestane snelheid was 30 kilometer per uur. Komt die kl…… ons met 80 zo niet 90 tegemoet, een regen van stenen tegen de voorruit. Resultaat, twee sterren in de ruit en twee butsen. Schade aan de voorruit valt buiten welke verzekering dan ook hier. De kl…… Morgen mooi weer zeggen ze. We kunnen dat nu nog niet aan de hand van het laatste weerbericht controleren, want ontvangst is er hier niet. Ook geen update van het weblog dus.

24 januari. Het Zuid Eiland!

Vanochtend hadden we alle tijd, per slot vertrok de veerboot pas om 14.15 uur en werden we niet meer dan een uur van te voren verwacht. Helaas waren we vroeg wakker en dus maar opgestaan. Na een rustig ontbijt leegden we de tanks die leeg moesten en vulden we de anderen. Daarna deden we uitgebreid boodschappen, dronken we koffie bij de ook hier alom aanwezige Starbucks, maar nog was de tijd niet om. Dan nog maar even verder rondkijken in het winkelcentrum en wat lezen. We stonden op het parkeerterrein van een grote supermarkt, waar je maximaal twee uur mocht staan. Er dat dat serieus werd genomen bleek uit het feit dat een mannetje krijtstrepen op de banden van de auto’s zette om te controleren hoe lang ze er stonden. Ook wij hadden al zo’n streep, dus reed ik de wagen een half metertje achteruit en weg was de streep. Maar ja, na een tijdje kwam het mannetje terug met wielklemmen voor de overtreders. En hoewel onze krijtstreep verdwenen was, waren we wel de enige camper op het gehele parkeerterrein. En we konden ons natuurlijk niet permitteren om uren te bakkeleien met de een of andere beveiligingspief die zichzelf vast o zo belangrijk vond. Dus zijn we toch maar wat vroeger naar de veerboot afgereisd, en wat bleek? Vrijwel iedereen stond al keurig in rotten opgesteld. In de volgende anderhalf uur kwam er nog maar een campertje bij. Met de overtocht boften we geweldig. De wind was goeddeels gaan liggen, er was nauwelijks golfslag en de zon stond hoog aan de hemel. Van velen hebben we gehoord hoezeer het hier kan spoken, wij zaten in het zonnetje op het achterdek totdat we Marlborough Sounds binnenvoeren. Dit is een prachtige fjordachtige omgeving waar je nog een uur tussen de eilandjes doorvaart voordat je op je bestemming (Picton) bent. Echt en prachtige tocht!

23 januari. Wellington, dag twee.

Het weer bij het wakker worden was verbazingwekkend goed gezien de situatie waarin we gingen slapen. We begrepen vanochtend dat we gisteren in een staart van een cycloon terecht waren gekomen, met de bijbehorende buien en wind. Het vliegveld van Wellington bleek uren gesloten te zijn geweest en op vele plaatsen was de stroom uitgevallen. En wij klagen dat we zo hier en daar een beetje nat waren geworden….
De wind was nog steeds hard, maar geen donkere wolken meer. Wellington is echt een leuke stad, maar ja, het museum was nu aan de beurt. Gingen we gisteren noch met de bus de stad in, nu met de camper. We wilden na het museum namelijk nog een tocht maken langs de baaien rondom Wellington.
Het museum bleek alle verwachtingen te overtreffen! Nog nooit hebben we de geschiedenis (ontstaan van de eilanden de flora en fauna, en de golven van emigranten) en de aard van het land (geologisch piepjong, vulkanisch en vol aardbevingen) op zulk een indrukwekkende manier ten toon gespreid zien worden. Het is een heel nieuw museum, wat direct terug te vinden is in alle interactieve computergestuurde displays e.d., Daarnaast zijn er prachtige Maorische kunstschatten, echt heel bijzonder. We hebben er vele interessante uren doorgebracht! De tocht langs de baaien was ook mooi. Cora loodste ons prima door de stad, langs de baaien en weer terug naar de camping. Al met al een goede dag.
Morgen het de veerboot naar het Zuid Eiland, ben benieuwd!

22 januari. De eerste dag Wellington.

Volgens de weerberichten zou het vandaag bewolkt en regenachtig zijn, maar morgen beter. Het plan was dus om vandaag vooral het museum te doen en morgen de rest van de stad. Met de bus ,die voor onze deur stopte, waren we in no time in het centrum. Het weer leek gelukkig veel beter te zijn dan verwacht, blauwe luchten en weinig wind. Tja, wat te doen? Toch maar besloten om de plannen om te draaien, dus geen museum maar op naar het kabelbaantje dat je de berg opbrengt waar je een mooi uitzicht hebt over de baai en de stad. Hier zijn ook de Botanical Gardens, voor ons leuk en mooi, voor de kenners naar het schijnt heel bijzonder. Boven aangekomen, was ons blikveld over de baai heel wat ruimer en bleek het weer toch niet zo heel erg veelbelovend te zijn. Maar, de teerling was geworpen en we begonnen aan onze wandeling terug naar de stad.
Toen werden we pas echt geconfronteerd met hoe snel en heftig het weer hier kan veranderen. Opeens begon het echt heel hard te waaien en te regenen, even later was het weer droog.
Om een lang verhaal kort te houden, zo bleef het de rest van de dag waarin we overigens alles gezien hebben wat we wilden zien zonder al te nat te worden. Toch is het echt een ervaring om midden in de stad door een dusdanige windvlaag getroffen te worden dat je onontkoombaar een meter of wat vooruit wordt geblazen. We kwamen ook weer zonder problemen met de bus terug op de camping, maar inmiddels waait het hier echt hard en komt de regen alleen nog maar horizontaal langs. Op zich gek, want als je uit de wind achter de camper of een huis of zo staat word je niet nat, terwijl het toch echt fors regent. Laten we hopen dat het weerbericht van gisteren met mooi weer morgen bewaarheid wordt. Tikje moeilijk voor te stellen, maar we hebben hoe dan ook nog het museum te gaan!

21 januari. Wellington

Voor Nieuw Zeelandse begrippen moesten we vandaag best een eind rijden. Iets meer dan 300 kilometer en met een gemiddelde van misschien 60 en een stop voor koffie en natuurlijk ook voor lunch, ben je wel even onderweg. Een mooi moment om samen de Australiërs te vergelijken met de Nieuw Zeelanders, want na drie weken hier mag dat wel, nietwaar. De eerste observatie is dat de verschillen echt heel groot zijn. Je denkt, beide culturen zijn grotendeels gevormd door Engelse immigranten. Nu dat kan zo zijn, maar het resultaat is geheel anders. De Australiër is extrovert en altijd in voor een praatje. Je kan bijna niet langs iemand op de camping lopen of je hoort “Hi Mate”, “How you ‘r doing , Good day, enz., enz.
Een Nieuw Zeelander is echt een Brit gebleven. Hij is erin gespecialiseerd om je niet te zien en ook niet te horen, hoe hard je ook “GOOD MORNING” roept. Zelfs als hij langs je heen door dezelfde deur van het toiletblok moet, echt verbazingwekkend!
Echter, dit zegt weinig over hoe de mensen echt zijn. Zodra je wel met ze aan de praat komt blijken het erg aardige en behulpzame mensen te zijn. Overigens, is onze ervaring, geldt dat ook voor Australiërs. Maar de eerste indruk is echt een wereld apart. Hoe de mensen verder echt zijn durven we nog niet te zeggen. Onze ervaring is dat Australiers erg aardig, openhartig en ruimdenkend zijn, maar dat hun wereldje in de praktijk veelal erg klein is en zelden de grenzen van Australië overschrijdt. Ik wil niet uitsluiten dat dit hier anders ligt.
Morgen gaan we Wellington verkennen. We hebben inmiddels het “juiste” weer te pakken. Zo is het droog, zo regent het weer!

20 januari. Cape Kidnappers

Cape Kidnappers werd benoemd door, wie anders dan James Cook. Hier probeerden Maories zijn Polynesische vertaler te ontvoeren, van daar. Zoals gezegd, vroeg op want om kwart voor acht moesten we ons bij het startpunt melden, dit tijdstip heeft alles te maken met het tij. Bij vloed kun je namelijk niet onderlangs de kliffen rijden. Een beetje tot onze verbazing is het er razend druk, zeker 75 mensen gaan vandaag deze tocht maken. Er komen dan ook drie tractoren met elk twee platte wagens erachter opdagen om ons over het strand naar het uiteinde van de baai (de cape) te brengen. Het is begrijpelijk dat er zoveel mensen zijn, want het is een uitermate leuke tocht! Het zand ligt vol met rotsen, dus je hobbelt van de ene naar de andere kant. Soms moet je door het water en dan is het snel de benen hoog optrekken. Halverwege stoppen we, een versperring! Eerst dacht ik nog dat dit een deel van het “spel” was, maar niets was minder waar. Er bleek een deel van de klif naar beneden te zijn gekomen en het strand werd door een hoge berg zand en rotsen versperd. Je kan, als je precies weet wat je doet ivm eb en vloed, deze tocht ook lopen. Maar, als je hier liep toen dit naar beneden kwam zou het echt over en uit geweest zijn! Echter, voor ons geen probleem! De pikhouwelen worden te voorschijn gehaald, te grote rotsen worden kleiner gemaakt en gaten opgevuld. Na een half uurtje mochten wij lopend over de versperring, de tractoren volgden ons leeg. Daarna verder want het doel was de kolonies Jan van Genten. Voor de grootste kolonie moesten we nog een klein halfuurtje vanaf het strand de kaap op klimmen, maar toen stond je dan ook bij duizenden broedende vogels. Vogels, die zich gelukkig weinig aantrokken van de mensen. Een heel bijzondere ervaring, een beetje vergelijkbaar met de Galapagos Eilanden.
Voor wat het weer betreft hadden we in zoverre geluk dat het steeds droog was wanneer we bij kolonies Jan van Genten waren. Verder kregen we best wat buitjes te verwerken, maar onze nieuwe poncho’s deden waarvoor we ze meegenomen hadden. Al met al een geweldige dag, we zijn blij dat we de omweg van Napier hebben genomen. Morgen op weg naar Wellington.

19 januari. Napier.

Gisteravond hebben we besloten dat we in principe 24 januari de ferry naar het Zuid-eiland nemen. Het boeken bleek in tegenstelling tot alle verhalen heel gemakkelijk te zijn, we hadden zelfs vandaag nog over kunnen varen, maar dan niet op het favoriete tijdstip van 2 uur. Voor de 24ste was dat echter geen enkel probleem, dus staan we daar geboekt.
We waren vandaag heel vroeg op want we hadden een heel programma voor de boeg. We wilden eerst nog een kleine wandeling in dit mooie Nationale Park maken en dan naar de oostkust rijden. Het doel daar was Napier, deels om de stad te bekijken en deels omdat er in de buurt (Cape Kidnappers) een heel grote kolonie Jan van Genten broedt die je van dichtbij zou kunnen bekijken. De wandeling viel wat tegen en onderweg kregen we voor het eerst in NZ te maken met echte regenbuien, maar we waren toch op tijd om Napier te verkennen voordat we een camping moesten gaan zoeken. Napier is een bijzonder stadje. Het centrum ervan werd in 1931 door een heftige aardbeving en de daarop volgende brand geheel verwoest. In plaats van bij de pakken neer te zitten, zette de gehele stad zich er voor in om binnen twee jaar een nieuw centrum te bouwen. Het unieke is, dat vrijwel alle gebouwen in dezelfde bouwstijl - Art Deco – zijn neergezet. Nooit heb je zulk een eenheid van stijl gezien. De stad is er terecht trots op en bewaakt de erfenis fanatiek! We hebben er vanmiddag enkele leuke uren doorgebracht, mede omdat het hier niet bleek te regenen. De camping in de buurt van Cape Kidnappers hebben we gevonden en we hebben geboekt om morgenochtend om 07.45 uur met een tractor en trailer over het strand naar de vogelkolonie gereden te worden. Wat dat oplevert horen jullie morgen wel.

18 januari. Twee trotse pensionado’s.

Twee trotse pensionado’s omdat we een geweldige klim op de vulkaan hebben volbracht. Maar laten we bij het begin beginnen. Na een nacht op de minste camping tot nu toe, moesten we eerst boodschappen doen want we wilden naar het Tongariro National Park en daar is niet veel te krijgen. We hadden alvast een camping geboekt, want veel overnachtingsmogelijkheden heb je er ook niet. Met een oog op het goede weer besluiten we, eenmaal in het park aangekomen, direct naar boven te gaan, naar het startpunt van de kabelbanen (er is hier een groot skigebied in de winter). Na twee stoeltjesliften (Cora’s hobby) waren we op 2000 meter. Ver boven ons uit toornde op 2800 meter de top van de vulkaan (Mount Ruapehu), helaas deels in de wolken, maar net eronder liep een lange kam van waaruit je een heel mooi uitzicht zou hebben. We dachten niet dat we het zouden halen (of beter, Cora dacht niet dat ik het zou halen), maar we zijn toch aan de klim begonnen. Het was steil en moeilijk te belopen doordat de ondergrond erg mul was of je door de sneeuw moest baggeren. We moesten wel enige keren een pauze inlassen (je merkt ook goed dat je hoog zit), maar we hebben het gered. Het uitzicht was inderdaad fenomenaal, eigenlijk niet te beschrijven. Dit park bestaat uit een aantal vulkanen die nog regelmatig actief zijn. Zo was “onze” vulkaan nog geen vier maanden geleden actief. Overal om je heen zie je lavastromen, oude vulkaankegels, grote en kleine rotsen. Er groeit vrijwel niets, het is een wat onwerkelijk maar indrukwekkend geheel. Boven hebben we ons boterhammetje opgegeten en in no time begon het te betrekken. Waren wij nog even net op tijd zeg! Boffen dus, want meestal zijn bergen - waar ook ter wereld – ons niet goed gezind. We kwamen ook weer veilig beneden. Eigenlijk zouden we in dit gebied en andere wandeling gaan maken, maar dit was het voor vandaag.
Vanavond moeten we een definitieve planning gaan maken van wat we nog op het Noord-eiland willen doen. Iedereen zegt dat je echt ver van te voren moet boeken voor de veerboot, ik durf niet veel langer te wachten.

17 januari. Thermal day!

Vroeg op, want we wilden op tijd in Wai-O-Tapu zijn om daar de grootste geiser uit dit gebied te zien spuiten. Dat gebeurt elke dag om 10.15, hetgeen natuurlijk geen toeval is. Hij wordt er met behulp van een dosis - oppervlakte spanning verlagend – wasmiddel toe verleidt. We vinden het eigenlijk wel een beetje gemaakt en als we er op zitten te wachten met een steeds groeiend aantal toeristen rondom ons heen wordt dat gevoel steeds erger. Hij spuit inderdaad, en best hoog, maar de “echte” geisers van gisteren spraken ons tien keer meer aan. We waren er dan ook weer als een van de eersten weg. Gelukkig was de rest van dit park zeer de moeite waard. We liepen er van de ene, naar de andere verbazing. Overal stijgen de rookpluimen rondom je op. Blazende gaten wisselen prachtig gekleurde heetwater meertjes af. Je begrijpt geheel waarom de films van "Lord of the Rings" deels in dit gebied zijn opgenomen. Het is echt prachtig.
Maar, dat is voor vandaag nog niet alles. We gaan vervolgens naar de Waimangu Volcanic Valley.
Dit is weer een geheel andere ervaring. Hier heb je (zoals de ingewijden weten) een aantal opties. Wij besluiten de langste wandeltocht door de gehele vallei te gaan maken, dan de boottocht over het meer en als laatste de pendelbus terug te nemen naar het beginpunt.
De wandeltocht duurde een kleine twee uur en was echt heel mooi. Niet zozeer omdat de vulkanische aspecten hier zo spectaculair waren, maar de gehele omgeving en de thermische activiteiten samen maken het heel bijzonder. Iets meer dan 120 jaar geleden speelde zich hier de grootste uitbarsting in de moderne geschiedenis van NZ af. Nu loop en vaar je over het gebied dat toen vuur, modder en stenen spuugde, er werden later 22 verschillende kraters geteld. Je ziet een heel groot gat in de wand van een krater waaruit kilometers lava is gevloeid, we varen een rondje in een kleine krater die onderwater is komen te staan. In een woord, het was een geweldige dag.
We zijn wat verder naar het zuiden afgezakt en zijn van plan morgen de bergen(vulkanen) in te trekken. De sneeuw kunnen we vanuit de verte zal zien liggen.

16 januari. Rotorua.

Rotorua is het centrum van het toerisme op het Noord Eiland. Dat kan je aan twee dingen direct zien. In de eerste plaats dat wij er voor het eerst in NZ bussen vol Japanners zien en omdat het er echt welvarend is. Alle attracties zijn zeer professioneel, bij de tijd en prima onderhouden. Het toerisme is hier al meer dan 150 jaar oud. Men leeft hier letterlijk op een vulkaan, hetgeen o.a. met zich meebrengt dat het wemelt van de hete bronnen, modderbaden, etc. Rotorua was dan ook al heel vroeg een kuuroord. Het grootste “badhuis” opende in 1908 en is tot in de zestiger jaren als zodanig gebruikt. Nu is het fantastisch opgeknapt en is er een heel interessant museum gevestigd waar we de ochtend doorbrachten. Voor het gebouw werd er zowaar croquet gespeeld. Ik heb er tijdens de lunch naar zitten kijken, maar kreeg de spelregels niet zo snel door. Echter, dat geeft niet, ik heb nog even de tijd. Zo te zien moet je 75 zijn voordat je mee mag doen. Gelukkig was het hier niet druk, de grote (zomer)vakantiedrukte schijnt achter de rug te zijn.
Daarna hadden we een uitgebeid pakket geboekt in Te Puia. Dit is een cultureel complex van de Maories gebouwd rondom een vulkanisch actief gebied waarin o.a. twee geisers zijn en van oudsher een belangrijk woongebied van de hier levende stam. We kregen eerst een uitgebreide rondleiding over het complex, dat zich er mede op toelegt jongeren op te leiden tot houtsnijders en wevers. Dit zijn twee oude beroepen die van grote culturele waarde zijn voor de Maories. Toen een uitstapje naar de geisers. Het was voor het eerst dat we geisers zagen en hoewel ze niet echt heel hoog spoten (max 15 meter), vonden we het een indrukwekkend geheel. Daarna werden we betrokken bij een “ontvangst op Maorische wijze”, een heel ritueel dat leuk was mee te maken. Vervolgens een hele uitvoering met zang en dans, toen de gelegenheid met de Maories een praatje te maken en als laatste een hangi. Een hangi is een Maori maaltijd die in een afgedekt gat in de grond klaargestoomd wordt op gloeiend hete stenen. Heel apart. Het geheel was onmiskenbaar toeristisch, maar prima georganiseerd en de moeite waard. Gelukkig verlieten de bussen vol Japanners het complex toen wij er aan kwamen.

15 januari. Zwaveldampen.

Mooi op tijd reden we weg van de camping, ondanks dat we alle volle tanken hadden geleegd en alle lege tanken hadden gevuld. Omdat we gisteren ver waren doorgereden, konden we nu onderweg naar Rotorua een paar leuke uitstapjes maken. De eerste stop was Hell’s Gate, een gebied waar zich veel thermische activiteiten afspelen. Lang voordat je het kon zien, kon je het al ruiken. Een doordringende zwavellucht! Het gebied op zich bleek niet zozeer spectaculair te zijn, maar toch wel heel bijzonder omdat er zich vrij dicht bij elkaar veel verschillende processen afspelen. Hier borrelt witte modder, daar spuit rook uit de grond. Vlak ernaast is de modder pikzwart en het water helder maar wel 100 graden! De heetste waterval van dit eiland, kreunende en sissende gaten in de grond. Geel gekleurde zwavel om je heen. We liepen gefascineerd door het gebied.
De volgende stop was “The buried village”. Een soort Pompei, maar dan anders. Dit plaatsje heette vroeger “Te Wairoa” en was in haar tijd een echte toeristenplaats, die wel twee hotels rijk was. Echter in juni 1886 barstte de nabijgelegen vulkaan Tarawera uit, het dorp werd begraven onder een dikke lag as en modder. Gelukkig vielen hier niet zoveel slachtoffers, maar andere nabijgelegen dorpjes werden volledig vernietigd. Vanaf de dertiger jaren is men begonnen de huizen op te graven, het resultaat van deze opgravingen kan je bewonderen. De eerlijkheid gebied onmiddellijk te zeggen dat de “opgravingen” zelf niets om het lijf hebben, maar onze gids maakte alles meer dan goed. Het bleek een echte Maori te zijn, met geweldige verhalen over zijn voorouders en stam die hier al sinds jaar en dag leven en de ramp die zij destijds meemaakten. Eigenlijk zou zijn rondleiding 30 minuten duren, het werd zeker drie keer zo lang. Absoluut geen straf hoor, we genoten van elke minuut! Zo zie je maar, je weet nooit wat op je pad komt.
Vanavond, en ook morgenavond zitten we in Rotorua, het centrum van dit “bewogen” gebied. Zelfs op onze camping, kunnen we met regelmaat de zwavel in de lucht opsnuiven.

14 januari. Dwars door Coromandel.

We waren al vroeg op pad om het schiereiland dwars over te steken, op weg naar Whitianga.
Hier moesten we even zoeken naar een parkeerplek voor de camper (oke, en ook nog een kopje koffie drinken) waarna we met een wat gammel pontje overstaken naar een ander deel van het schiereiland. Vanaf dit punt was het nog een kilometer of 4 lopen naar Cooks Beach. Dit is een van de weinige plaatsen waar Captain Cook in 1769 daadwerkelijk aan land is gegaan om de Engelse vlag te hijsen en het land op te eisen voor Koning George III van Engeland. Terwijl je op dezelfde plaats staat, vraag je je af hoe het gelopen zou zijn als Abel Tasman dat ruim honderd jaar eerder voor Nederland had gedaan. Maar ja, dat is nu eenmaal niet gebeurd he.

Het volgende doel was het strand bij Hot Springs Beach. Hier bevindt zich het bijzonder fenomeen dat door het zand van het strand heet water omhoog borrelt. Door een kuil in het zand te graven blijft het warme water er in staan en kan je er lekker “gekookt” worden. Echter dit kan alleen als het laag water is, wat niet het geval was toen wij er aankwamen. Nu wisten dat wel, maar volgens de kaart was er een camping. Volgens het plan zouden we daar overnachten en aan het eind van de middag de Hot Springs doen. Nu, in geen velden of wegen een camping te vinden. Tja, dan maar vast op weg naar het doel van morgen.
De Hot Springs blijken we trouw te blijven, want we belanden op een camping in Waihi Beach die er zowaar een op haar terrein heeft. Cora duikt er al snel in (39% en heeeeeeel gezond), maar ik ben niet zo van heet water. Met nadrukkelijke verwijzingen naar het “ongetwijfeld” genezende effect op mijn nek word ik er natuurlijk ook in gepraat. De temperatuur valt mee, of mijn nek er iets mee opgeschoten is, betwijfel ik zeer. Maar mijn huid…. Zijdezacht!!

13 januari, Weer op pad!

Cora had er gisteravond nog weinig vertrouwen in dat we vanochtend verder zouden trekken. Ze mocht mijn glas wijn leegdrinken, het drinken deed mij gewoon nog te veel pijn. Nu, dan moet het wel erg zijn, aldus Cora. Toch zijn we vanochtend op ons gemak vertrokken, boodschappen gedaan en Auckland achter ons gelaten. De eerstvolgende dagen willen we doorbrengen op het schiereiland Coromandel, dat ligt aan de oostkust van het Noordeiland.
Zodra we op het schiereiland zijn wordt het een heel mooie tocht, voor het grootste deel langs mooie baaien en stranden die nu eens niet door hoge appartementen of hotels ontsierd worden. Hier en daar wat huizen, dat is alles. Het doet bijna wat naïef aan, heerlijk! Het doel van vandaag is Coromandel town, vooral omdat er hier een oud smalspoor treintje door zwaar bebost terrein naar een mooi uitzichtpunt rijdt. Het blijkt een aparte ervaring te zijn hoe ze op zulk een steil terrein toch nog een spoorweggetje hebben weten aan te leggen. Het uitzicht is inderdaad meer dan de moeite waard. Ver kan je uitkijken over een schitterende baai vol eilanden. De geplande camping is er niet ver vandaan, en heeft ook nog een plekje voor ons. Wat wil je nog meer! En vanavond…, drink ik mijn glas wijn mooi zelf leeg!

12 januari. Stukje beter.

Alhoewel we er gisterenavond weinig vertrouwen in hadden en richting “morgen dokter cq ziekenhuis” dachten, bleek er vanochtend toch een duidelijke vooruitgang te zijn. Genoeg om onze eerder geplande tweede uitstapje naar Auckland te maken. We hebben niet overdreven en het niet al te lang gemaakt, maar we hebben alles gezien wat we echt wilden zien. Het “hoogtepunt” was de Sky Tower, met 328 meter een van de allerhoogste gebouwen ter wereld. Het was mooi weer en het uitzicht is dan fenomenaal. Je kan onwaarschijnlijk ver zien. Je kan er ook vanaf springen, maar dat heb ik gezien mijn nek maar achterwege gelaten.
Als het morgen nog wat beter is gaan we verder naar het zuiden.

11 januari. Het was toch geen onschuldige duikeling

De pijn in mijn nek is nog steeds hevig. Niks geen koudje, dit moet wel van de buiteling op het duin bij 90 mile beach zijn. Heel gek dat je er de eerste dag niets van voelt en dan pas pijn in al je spieren krijgt, en hoe! Maar, het was ook best een koprol, er kwam nog twee dagen zand uit mijn oren. Er zit weinig anders op dan geduld hebben, nog maar een dag hier te blijven en te hopen dat het morgen wat beter is. Ter afleiding voor de lezers een foto van de binnenkant van de camper, vanuit het slaapgedeelte boven de cabine genomen Zoals we al eerder schreven, we hebben de ruimte!

10 januari. Geen Auckland vandaag.

Had ik gisteren al een stijve en wat pijnlijke nek, vanochtend was het echt erg. De “knoop” die er in een van mijn nekspieren zat was vannacht weliswaar opgelost, maar nu doen alle, en dan ook alle spieren in mijn nek pijn. Ik kan niet links of rechts kijken, en zelfs het slikken doet pijn. Heel vervelend! De enige oplossing is rustig op de camping blijven en ibuprofen slikken. Hopelijk duurt het niet meer dan een dag maar dat is nog maar afwachten. Wordt vervolgd.

9 januari. Auckland.

Vandaag bleek het gemaakte plan zowaar te werken. We zitten in Takapuna, een voorstad van het gigantisch uitgestrekte Auckland. Maar, volgens het boekje kan je met de bus naar de veerboot en na de overtocht sta je midden in het centrum van Auckland. En dat blijkt nog te kloppen ook, in drie kwartier zijn we van de camping in de stad. De camping ligt direct aan de baai, het is hier dan ook volledig vol, we moeten ons erg gelukkig prijzen er een plekje gevonden te hebben.
Het centrum van Auckland zelf heeft veel weg van de grote Australische steden die ook veelal in de buurt van de zee liggen. Een centrum met hoge hotels, kantoren ect, en verder niets meer dan 2 a 3 verdiepingen hoog. In tegenstelling tot onze dag van aankomst is het nu echt druk op straat. We lopen een rondje langs de “oude” gebouwen en gaan lunchen. Ik neem de beroemde Green Lipped mosselen. Dit blijken hele grote schelpen te zijn (7 tot 10 centimeter) die inderdaad groenige van kleur zijn. De mossel zelf is zo groot als een eetlepel en lekker, lekker! Je neemt er als vanzelf nog en extra glaasje Sauvignon Blanc bij! Smullen, maar wel een maaltijd op zich. Daarna naar het Maritiem Museum. Nieuw Zeeland heeft een belangrijke geschiedenis op het gebied van de zeevaart, en dat is in dit museum heel goed en professioneel in beeld gebracht. We blijven er veel langer dan gedacht en moeten daarna weer richting “huis”, want onze dagkaarten voor het openbaar vervoer zijn maar tot zeven uur geldig. Gelukkig hebben we morgen nog een dag Auckland!

8 Januari. Naar het Waipou Forest.

We staan vroeg op, omdat we in het Waipou Forest een aantal wandelingen willen gaan maken. We rijden via de scenic route naar het zuiden, in eerste instantie door een heuvelachtig gebied waar bossen en weilanden elkaar afwisselen. Ondanks de uitgestrekte weilanden, zien we maar relatief weinig runderen. Kennelijk zijn ze hier gelukkig nog niet aan de intensieve veeteelt! Dan komen we bij een diepe fjord (althans het NZ equivalent ervan) en moeten we wachten op de pont. Als hij komt is het nog even spannend of we er heelhuids op komen, de achterkant van de camper schuurt vervaarlijk over het asfalt, maar de uitlaat blijkt er nog aan te hangen.
Dan rijden we door een geheel andere omgeving het Waipou Forest binnen. We zitten nu in een bijna ondoordringbaar oerwoud, bestaande uit een mengeling van tropische planten als vele vormen van varens en allerlei loofbomen. We zijn hier vooral omdat dit een van de weinige plaatsen is waar er nog eeuwenoude Kauri bomen staan. Ooit stonden er in NZ vele tienduizenden, ze zijn vrijwel allemaal gesneuveld door ontbossing of houtkap.
We stoppen om een wandeling te maken naar de hoogste Kauri (51 meter, zie foto) en gaan op andere plaatsen ook nog naar de dikste en naar een bijzondere configuratie van vier vlak bij elkaar staande bomen toe. Deze geweldige bomen, elk zo’n2000 jaar oud, zijn inderdaad indrukwekkend. Minder indrukwekkend blijken de wandelingen er naar toe te zijn. Hier dachten we geruime tijd voor nodig te hebben, maar het is zo gepiept en omdat je in het oerwoud loopt kun je absoluut niet even een “omweggetje” maken. Na de kaart bestudeerd te hebben, besluiten we niet zoals eerder gepland te stoppen maar direct door te rijden naar Auckland. Dit mede omdat het inmiddels ook is gaan regenen. Het is pas tegen zessen als we er zijn, maar zo hebben we mooi een dag gewonnen (op een overigens niet bestaand reisschema, maar het is en kniesoor die daar over begint)
Morgen en overmorgen willen we Auckland verkennen. We gaan er van uit dat we het weblog vanavond wel weer kunnen updaten.

7 januari. Naar het noordelijkste puntje.

Voor deze tour worden we keurig op de camping opgehaald, prima service. De eerste stop is bij een oud gumdiggers kamp. Rondom 1900 was het belangrijkste exportproduct van NZ de gestolde hars van de Kauri boom, een soort amber. Wanneer een Kauri boom beschadigd is produceert hij hars om de wond te beschermen. Op den duur wordt de hars hard en valt deze op de grond. In een proces van vele, vele jaren verandert de hars in amber. Van deze natuurlijke vorm van hars werden allerlei producten gemaakt, uiteenlopend van vernis tot linoleum. De “gum” vond men in het begin gewoon op de grond, maar later moest men er diep voor graven. Hier staan al 100.000 jaar en meer van die bomen in vele lagen op elkaar. De hars van 50.000 jaar geleden ligt ongeveer 2 a 3 meter onder de grond. Dit zware werk werd veel door Kroaten gedaan, die er overigens een goede boterham aan over hielden want het spul bracht veel geld op. In ongeveer hetzelfde tijdsgewricht (1935) raakte aan de ene kant de voorraad amber uitgeput en werden aan de andere kant synthetische alternatieven ontwikkeld. Veel van de gumdiggers zijn hier vervolgens een farm begonnen, de afstammelingen van de Kroaten zijn hier dan ook een belangrijke bevolkingsgroep. Het was interessant om te zien onder welke zware omstandigheden deze mensen hun werk moesten doen.
Daarna op naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van NZ, althans voor zover je dat op normale wijze kan bereiken. Het is best een bijzonder gevoel wanneer je je realiseert dat we nog maar twee jaar geleden op de meest zuidelijke punt van Australië stonden, cape Leeuwin.
Dan naar 90 mile beach, maar onderweg nog even een spectaculaire stop. We rijden vanaf de hoofdweg door een heel ondiepe rivierbedding richting zee, tussen de duinen door. Er is geen echte weg. Vanaf een van die duinen kunnen we met een soort sleetjes naar beneden glijden. Het is echt een hele klim om boven te komen, maar ik kan het toch niet laten. Boven aangekomen ga ik op mijn sleetje zitten en voordat je het weet glijd je over het zand naar beneden. Snel heb je door dat als je goed naar achteren leunt je veel sneller gaat, dus snel gaat het snel. “Gaaf” zeggen ze in allerlei talen om mij heen, want qua leeftijd pas ik er eigenlijk niet meer tussen. Maar mooi is het wel! Echter, dan komt een trager iemand voor mij al tot stilstand en loopt in tegenstelling tot de strikte instructies toch dwars op de glijrichting de “piste” af. Een bijna onvermijdelijke forse botsing dient zich aan! Er is maar een oplossing en dat is een haakse bocht naar links. Nu, die bocht kan het sleetje wel nemen, maar ik niet. Twee keer over de kop door het zand! Alles heel hoor, maar het zand zit overal. Cora kan er goed om lachen, nu weet ik ook wat wandelen in Mauretanie inhoudt. Overal heel fijn en ook nog kleverig zand.
Het laatste deel van de tocht gaat terug naar de start over de 90 mile beach, die overigens geen 90 mile maar net iets meer dan 90 kilometer lang is (ooit een foutje een vertaling, denkt men). Hoe dan ook, het is een prachtig breed strand waar je heerlijk over kan racen, 90 kilometer achter elkaar! Zal niet zeggen dat het erg afwisselend was, maar zeker toch een belevenis.
’s Avonds na het eten hoorden we op eens “ik trek mijn wandelschoenen” spelen op een accordeon. Onze Nieuw Zeelandse buurman blijkt een accordeon meegenomen te hebben en kent ook nog “daar bij die molen”. Met goed fatsoen moet je dan natuurlijk zingen he? Deden we dan ook!

6 januari. Op naar het noorden.

Op naar het noorden? Ja, maar eerst boodschappen doen en naar de Waitangi Treaty Grounds, dat net om de hoek ligt. Zoals al eerder vermeld, in deze omgeving liggen de wortels van de staat Nieuw Zeeland. Waar we eerst naar toe gaan is de plaats waar in 1840 het verdrag getekend werd tussen vele Maori hoofdmannen en de Engelsen. Dit verdrag bracht NZ feitelijk onder heerschappij - en bescherming - van Engeland, echter de Maories hielden al het land zelf in bezit. Dat ze dit in de vele daarop volgende jaren grotendeels voor spotprijzen onttroggeld werd, verteld de geschiedenis hier niet. Het is echt een plek waar je enig historisch perspectief krijgt, zij het dat historisch hier wat minder ver teruggaat. Op het terrein vind je het huis van de eerste officiële afgevaardigde van de UK, het indrukwekkend mooie Maori Meeting House en een een Maori oorlogskano van 35 meter lang, de grootste ter wereld. Een Maori meeting house heeft tot en met vandaag een grote culturele betekenis, alle belangrijke vergaderingen van de gemeenschap worden er gehouden en bezoekers worden er ontvangen (zie foto).
In het visiting centre is er een traditioneel optreden van een Maori zang en dans groep, we boeken ervoor. Een tijdje lijkt het niet door te gaan omdat het brandalarm afging en we allemaal naar buiten werden gedirigeerd. Na zeer geruime tijd (het pand zou al lang zijn afgebrand) kwam de brandweer aankakken en… kon geen brand ontdekken (surprise, surprise, wij ook niet). Toen ging onze show alsnog van start en eerlijk is eerlijk, het was alleraardigst.
Toen echt naar het noorden. De eerste stop was Kerikeri, ook een plaatsje aan de Bay of Islands. Hier staan de oudste bewaard gebleven stenen en houten huizen van NZ (uit ongeveer 1825). We rijden erlangs. Het plekje is zonder meer idyllisch , maar de huizen zelf? Dertien in een dozijn, voor onze begrippen althans. Het parkeerterrein bleek overvol (vakantie en zondag!) dus parkeren was er voor ons niet bij. Jammer? Een beetje. Toch een deukje opgelopen in onze culturele verkenning van NZ.

Daarna was het doel Kaitaia. Dit is de uitvalsbasis voor tochten naar het noordelijkste puntje van NZ (Cape Reinga) en terug langs de 90 mile beach. Na de nodige omzwervingen van gesloten boekingskantoor naar gesloten Tourisist Information (zondag kennelijk), vinden we een camping aan het strand waar we kunnen verblijven en waar men tours kan boeken. We wandelen vast de eerste 3 mile over het strand, de resterende 87 doen we morgen per 4Wdrive! Helaas geen internet mogelijkheden hier, dus morgen ook niet.

5 januari. Bay of Islands.

We worden netjes opgehaald en naar het plaatsje Paihia gebracht waar de boot al op ons ligt te wachten. We zullen de gehele dag door de Bay of Islands varen, die haar naam te danken heeft aan Captain Cook. Het wemelt in de baai inderdaad van de eilanden. Het is tevens een historische locatie omdat hier de eerste westerlingen aan land gingen die daadwerkelijk in Nieuw Zeeland gingen wonen. Het ook aan de baai gelegen plaatsje Russel is dan ook de oudste plaats van NZ (oud is hier uit 1830!). De baai is erg uitgestrekt en best mooi, we varen er van eiland naar eiland. We komen aan boord ook voor het eerst Nederlanders tegen, drama! Het zijn twee echtparen die zich geroepen voelen overal commentaar op te geven en dan ook nog zo dat de gehele boot mee kan “genieten”. En dom! Dom!! Ik zal je niet vermoeien met de onzin die ze uit wisten te kramen, maar een plant zou er zich dood voor schamen. Af en toe is het best moeilijk niet al te hard te lachen om de ene na de andere de plank mis slaande opmerking. Hoe deze mensen hier verzeild zijn geraakt, is mij een raadsel.
Met het weer zit het vandaag niet echt mee, het is zwaar bewolkt en waait fors, maar gelukkig regent het niet. Wat echter super meevalt, is dat we onderweg een grote groep dolfijnen tegenkomen. Echt tientallen! We hebben al eerder dolfijnen gezien, maar nog nooit zoveel, zolang en van zo dichtbij. Ze dartelen om de boot, springen uit het water. Overal om je heen zie je ze. De ene na de andere juichkreet rolt over de boot. Echt een onvergetelijk schouwspel! Dat we daarna met onze bepaald niet kleine boot door een nauwelijks groter gat in een rots varen onder verre van gunstige weersomstandigheden is daarbij vergeleken een bijzaak. “Hole in the rock” heet dit fenomeen, moet je gedaan hebben.
Morgen gaan we weer een stukje verder naar het noorden.