Voor deze tour worden we keurig op de camping opgehaald, prima service. De eerste stop is bij een oud gumdiggers kamp. Rondom 1900 was het belangrijkste exportproduct van NZ de gestolde hars van de Kauri boom, een soort amber. Wanneer een Kauri boom beschadigd is produceert hij hars om de wond te beschermen. Op den duur wordt de hars hard en valt deze op de grond. In een proces van vele, vele jaren verandert de hars in amber. Van deze natuurlijke vorm van hars werden allerlei producten gemaakt, uiteenlopend van vernis tot linoleum. De “gum” vond men in het begin gewoon op de grond, maar later moest men er diep voor graven. Hier staan al 100.000 jaar en meer van die bomen in vele lagen op elkaar. De hars van 50.000 jaar geleden ligt ongeveer 2 a 3 meter onder de grond. Dit zware werk werd veel door Kroaten gedaan, die er overigens een goede boterham aan over hielden want het spul bracht veel geld op. In ongeveer hetzelfde tijdsgewricht (1935) raakte aan de ene kant de voorraad amber uitgeput en werden aan de andere kant synthetische alternatieven ontwikkeld. Veel van de gumdiggers zijn hier vervolgens een farm begonnen, de afstammelingen van de Kroaten zijn hier dan ook een belangrijke bevolkingsgroep. Het was interessant om te zien onder welke zware omstandigheden deze mensen hun werk moesten doen.
Daarna op naar Cape Reinga, het noordelijkste puntje van NZ, althans voor zover je dat op normale wijze kan bereiken. Het is best een bijzonder gevoel wanneer je je realiseert dat we nog maar twee jaar geleden op de meest zuidelijke punt van Australië stonden, cape Leeuwin.
Dan naar 90 mile beach, maar onderweg nog even een spectaculaire stop. We rijden vanaf de hoofdweg door een heel ondiepe rivierbedding richting zee, tussen de duinen door. Er is geen echte weg. Vanaf een van die duinen kunnen we met een soort sleetjes naar beneden glijden. Het is echt een hele klim om boven te komen, maar ik kan het toch niet laten. Boven aangekomen ga ik op mijn sleetje zitten en voordat je het weet glijd je over het zand naar beneden. Snel heb je door dat als je goed naar achteren leunt je veel sneller gaat, dus snel gaat het snel. “Gaaf” zeggen ze in allerlei talen om mij heen, want qua leeftijd pas ik er eigenlijk niet meer tussen. Maar mooi is het wel! Echter, dan komt een trager iemand voor mij al tot stilstand en loopt in tegenstelling tot de strikte instructies toch dwars op de glijrichting de “piste” af. Een bijna onvermijdelijke forse botsing dient zich aan! Er is maar een oplossing en dat is een haakse bocht naar links. Nu, die bocht kan het sleetje wel nemen, maar ik niet. Twee keer over de kop door het zand! Alles heel hoor, maar het zand zit overal. Cora kan er goed om lachen, nu weet ik ook wat wandelen in Mauretanie inhoudt. Overal heel fijn en ook nog kleverig zand.
Het laatste deel van de tocht gaat terug naar de start over de 90 mile beach, die overigens geen 90 mile maar net iets meer dan 90 kilometer lang is (ooit een foutje een vertaling, denkt men). Hoe dan ook, het is een prachtig breed strand waar je heerlijk over kan racen, 90 kilometer achter elkaar! Zal niet zeggen dat het erg afwisselend was, maar zeker toch een belevenis.
’s Avonds na het eten hoorden we op eens “ik trek mijn wandelschoenen” spelen op een accordeon. Onze Nieuw Zeelandse buurman blijkt een accordeon meegenomen te hebben en kent ook nog “daar bij die molen”. Met goed fatsoen moet je dan natuurlijk zingen he? Deden we dan ook!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten