We waren al vroeg op pad om het schiereiland dwars over te steken, op weg naar Whitianga.
Hier moesten we even zoeken naar een parkeerplek voor de camper (oke, en ook nog een kopje koffie drinken) waarna we met een wat gammel pontje overstaken naar een ander deel van het schiereiland. Vanaf dit punt was het nog een kilometer of 4 lopen naar Cooks Beach. Dit is een van de weinige plaatsen waar Captain Cook in 1769 daadwerkelijk aan land is gegaan om de Engelse vlag te hijsen en het land op te eisen voor Koning George III van Engeland. Terwijl je op dezelfde plaats staat, vraag je je af hoe het gelopen zou zijn als Abel Tasman dat ruim honderd jaar eerder voor Nederland had gedaan. Maar ja, dat is nu eenmaal niet gebeurd he.
Het volgende doel was het strand bij Hot Springs Beach. Hier bevindt zich het bijzonder fenomeen dat door het zand van het strand heet water omhoog borrelt. Door een kuil in het zand te graven blijft het warme water er in staan en kan je er lekker “gekookt” worden. Echter dit kan alleen als het laag water is, wat niet het geval was toen wij er aankwamen. Nu wisten dat wel, maar volgens de kaart was er een camping. Volgens het plan zouden we daar overnachten en aan het eind van de middag de Hot Springs doen. Nu, in geen velden of wegen een camping te vinden. Tja, dan maar vast op weg naar het doel van morgen.
De Hot Springs blijken we trouw te blijven, want we belanden op een camping in Waihi Beach die er zowaar een op haar terrein heeft. Cora duikt er al snel in (39% en heeeeeeel gezond), maar ik ben niet zo van heet water. Met nadrukkelijke verwijzingen naar het “ongetwijfeld” genezende effect op mijn nek word ik er natuurlijk ook in gepraat. De temperatuur valt mee, of mijn nek er iets mee opgeschoten is, betwijfel ik zeer. Maar mijn huid…. Zijdezacht!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten