Uiteindelijk werd het best een lange dag, maar dat werd veroorzaakt doordat we zonder echt doel vertrokken. We wilden eerst verder noord-westwaarts, naar de Golden Bay. Dit begrenst de noordkant van het Abel Tasman NP. De weg ernaar toe liep tussen twee nationale parken door en was prachtig, wel met veel klimmen en dalen. Aan de Golden Bay ligt het Abel Tasman Memorial, ooit in 1970 door Juliana onthuld vanwege het feit dat Tasman in 1642 in deze baai voor anker is gegaan en daarmee feitelijk de ontdekker van Nieuw Zeeland werd. Hij benoemde deze baai overigens geheel anders, en wel moordenaarsbaai. Hier werden door de Maories namelijk vier van zijn zeelieden vermoord en koos Abel vervolgens het hazenpad. De baai is mooi, we zouden nog naar het uiterste puntje kunnen reizen, maar het geheel heeft wel erg veel weg van 90 mile beach. Inclusief de noodzaak om het laatste stuk in een georganiseerde trip af te leggen. En er zelfs een duin van waaraf… wegwezen!! Dus zijn we de gehele weg weer teruggereden (in Nieuw Zeeland overkomt je dat vaker, zeker in het dunbevolkte Zuid-eiland). Dan echt naar de westkust, de doorsteek naar Westport. Opnieuw een mooie omgeving. In het begin reden we heel lang door een tuinbouwgebied. Oneindig veel appelbomen en nog veel meer. Met uitzondering van wat wijn, hadden we tot nu toe eigenlijk alleen maar veeteelt (schapen en runderen) gezien. Zodra we de Motueka vallei achter ons hadden gelaten, waren we wat dat betreft weer op bekend terrein.
Om half zes kwamen we in Westport aan. Morgen doen we het wat rustiger aan.
Inmiddels heb ik ook het fenomeen “sandflies” ontdekt, of beter, zij mij. Gisteravond ben ik zeker tien keer door die beesten gestoken, dikke bulten en ze blijven jeuken! Sandflies zijn zo klein, dat je ze bijna niet ziet. Maar voelen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten