Toen we wakker werden regende het, geen pijpenstelen maar zo’n hele fijne regen van kleine druppeltjes die je niet hoort vallen. Maar ja, het is niet voor niets een regenwoud en er valt hier minstens drie meter regen per jaar. We zouden vandaag de lange wandeling gaan maken, wat moet dat worden? Na het ontbijt stopte de regen en we besluiten toch te vertrekken. De - buitengewoon aardige - eigenaar brengt ons naar het startpunt vanwaar we opnieuw terug zullen lopen naar de lodge. Volgens hem zal het best wel lukken en ook met de bloedzuigers zal het wel meevallen, die duiken meestal pas na de tweede dag regen op. Nou, dit keer dus niet. We hebben de echt mooie wandeling in recordtijd afgelegd. Niet omdat het opnieuw ging regenen, dat viel alleszins mee. Maar de bloedzuigers! Als je maar even stilstond sprongen ze op je schoenen en dan moest je er snel bijzijn want anders verdwenen ze naar binnen. Met vereende krachten hebben we Cora’s benen en voeten van de bloedzuigers weten te redden, maar bij mij is dat niet gelukt. Een aantal lieten alleen bloedige sporen achter, maar teruggekomen bleek er in mijn wandelschoenen een aardig volgezogen exemplaar te zitten. Het is onwaarschijnlijk te zien hoe dik een nog geen millimeter dik beestje worden kan.
Het duurt ook nog eens tijden voordat het bloeden van zo’n wondje stopt, omdat ze er antistollings “spul” in hebben gespoten. Maar, ik heb het overleefd!
Opnieuw hebben we uitstekend gegeten. Het is onwaarschijnlijk te zien wat twee mensen tevoorschijn weten te toveren. Morgen gaan we verder, maar zeker met enige weemoed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten